СИЗ ЎШАМИСИЗ?...

ҲИКОЯ

(Давоми. Боши ўтган сонда.)

Ҳар бири гўзаллик олами. Ҳозир негадир менга шундай туюлди. Шеър ўқигим, қўшиқ тўқигим: ҳар баргни тўйиб-тўйиб кўзимга босгим келарди. Нигоҳим гуллардан-гулларга кўчиб, қай паллагача қолиб кетдим, билмайман. Кулгидан чўчиб орқага қарадим. Машина олдида сиз билан уч-тўрт йигит ҳангомалашаётган экан. Қараганимни пайқаб, сиз бир нима дедингиз чоғи, улар кулгидан тўхтаб, хайрлашиб кетишди. Кўнглимга ғашлик тушди. Бу йигитлар мени нима деб ўйлашаркин?! Ёнингизга боришни эп кўрмай, берироқдан сўрадим:

- Тузалдими?

Кулимсирадингиз.

- Яна пича бор,- дедингиз-да, машина тагига кир- дингиз.

Мен у томонга қарамасдан оҳиста шипшидим:

- Ҳали-бери тузалмайдиганга ўхшайди, кун кечикяпти...Кетаман.

Сиз машинанинг тагидан бошингизни чиқариб кулдингиз:

- Қаёққа борасиз? Йўлни билмайсиз-ку.

- Сизга ким айтди ? Биламан.

Сиз ялингандай бўлиб:

- Яна бироз сабр қилинг. Озгина иши қолди,- де- дингиз.

Иложим қанча. Қишлоғим чиндан ҳам анча чеккада эди.

...Яна гуллар сайрига берилдим. Гуллар руҳимни боягидай кўтариб юборди. Завқ-шавққа шўнғиб, ўзимча куйлай бошладим. Эшитмайди деб ўйлаган эдим, эшитган экансиз. Қўшиғим тугагач:

- Чиройли айтар экансиз,- дедингиз.

Юрагим қафасдаги қушчадай типирчилаб кетди. Юзларимга аланга урди. Бу ҳолатимни сездингиз чоғи, қўшиб қўйдингиз:

- Қўшиқ айтиш, ундан завқлана олиш ҳамманинг ҳам қўлидан келавермайди. Ҳиндча қўшиқ экан...Номи нима? "Капалагимни қўйиб юбор" эмасми?!

- Ҳа,- дедим. - Қаёқдан билдингиз?

- Мен ҳам жиндек...қўшиқ айтаман.

Қувониб кетдим.

- Ростданми?

- Рост,- дедингиз ва қандайдир энтикиб: - Капалагимни қўйиб юбор...Гўзал, нафис куй...Ўзингиздай... - де- дингиз.

Сизга танбеҳли ва таҳдидли қарадим. Кўзларингиз, ёниб боқишларингизни кўрсам-да, тўла англаб етмаган эдим. Энди ўйласам, битта қўшиқ билан битта йигит қалбида муҳаббатдай муқаддас туйғу кашф этган эканман. Лекин мен ўшанда буни нега англамадим? Англаганимда эса, сизни топмадим.

Елиб боряпмиз. Ғира-шира қоронғулик чўкмоқда. Сиз йўл-йўлакай гапга солмоқчи бўласиз.

- Исмингизни қандай билиб олганимга қизиқма- дингиз...

- Комила айтгандир,- дедим зарда билан.

- Ҳа, Комилахон айтдилар. Сизнинг кўп нарсаларни билмаслигингизни ҳам билиб олдим.

- Нималарни?

- Айтайми? Қани, аввал айтинг-чи, ҳозир қаёққа келдик?

Юрагим шиғ этди.

- Қаёққа боришимиз мумкин, колхозга-да! - дедим ҳовлиқиб. Кулимсирадингиз.

- Топдингиз. Колхозга яқин қолди. Аммо мен у ёққа боришни истамасам-чи?

Тутоқиб кетдим.

- Сиз билан нима ишим? Менга колхоз, курсдошларим керак. Улар мени излашаётгандир. Тўхтатинг, уёғига ўзим кетавераман.

Йиғламоқдан бери бўлиб юлқиндим. Сиз яна кулимсирадингиз.

- Гулноз...Шунчалар соддамисиз? Сиз билан ишим нима,- дедингиз.

- Ҳа, мен билан ишингиз йўқ. акс ҳолда исмимни, касбимни, кимлигимни билишга қизиққан бўлардингиз.

- Яхшики, бегона кимсанинг машинасига тушма- дингиз...

Мен савол назари билан қарадим:

- А?

Мен ҳам сизга ўхшаган бемор орқасидан келган эдим. Дугонангиз сиз ҳақингизда шифокорларга ташвишланиб гапирди.

Мана, ҳамон ўша ўкинчингиз қулоғимда:"Кимлигим билан қизиқмадингиз..." Энди мен сизни яхши биламан. Исмингизни, касбингизни билмасам ҳам, сиз билан хаёлан юзинчими, мингинчими... Ҳа, хаёлан сирлашиб, дардлашаман. Сиз дунёдаги энг яхши йигитсиз. Ўйлайсизки, мени сиздан бошқа кимса севмадимикан, деб. Кўплар орзу қилишди, лекин уларни ҳусним ва исмимгина қизиқтирар эди, холос. Улар сиз каби менинг қизиқишларим билан ҳисоблашмас, қўшиқ дунёси борлигини пайқашмасди ҳам. Мана, энди сизни билганимда мени йўқламайсиз. Наинки сиз ҳам баъзилардек тез илиб, тез совиб кетадиганлардансиз.

Сиз билан хаёлан гаплашаман. Хаёлан сўзлашиш ҳам висол дамларидай қувончли. Ҳар гал гуллар орасидан чиқиб келасиз. Барқут гуллар...Дунёдаги энг ноёб гўзаллик - гуллар ҳақида суҳбатлашамиз. Сиз сўзни табиат гулидан, ҳаёт гули, муҳаббат гулига кўчирасиз. Мен тинглайвераман, тинглайвераман...

Афсуски, булар хаёл бўлиб чиқди. Ёниқ кўзларингиз маъносини ўшанда уқмаганимга афсусланаман. У ёниқ кўзлар саволига қўшиқларим билан жавоб битмаганимга куйиб кетаман. Аммо на чора! Сиздан дарак йўқ!

Куни-кеча синглим поликлиникадан ҳовлиқиб келди: "Опажон, янги врач келибди. Бирам чиройли, бирам хушфеъл. Фамилиямга қизиқиб, сизни билгач, узоқ суриштирди", деди. Синглим яна нималар деди, у ёғини билмайман. Лекин мен бир нарсани аниқ билардим. Сиз келасиз...

* * *

Ҳозир сиз чиқсангиз шуларниннг ҳаммасини сўзлаб бераман. Қизиқ, нега шу пайтгача учрашмадик экан?! Мен институтни тугаллаб, шу ерда ишлаяпман. Илмий иш қиляпман. Сиз эса врач бўлиб етишибсиз. Лекин негадир учрашмадик.

Мана, эшик очилди. Хаёл қушларим учиб кетдилар. Яна ўша ҳуркаклик борлиғимда ўрмалаяпти. Мен ўзимни қўлга олиб, истиқболингизга шошилдим. Сиз ҳам кулимсираб келардингиз. Юзма-юз турибмиз.

- Сиз...ўшасиз,- дедим энтикиб.

Сиз негадир танимагандай ҳайратомуз турардингиз.

- Наҳотки, танимасангиз?..Мен энди исмингизни ҳам биламан. Сиз - Нодир акасиз!

Ана, сиз энди танидингиз. Ўшандай табассум билан:

- Мен...Мен...- аввало тутила-тутила, сўнг дадиллик билан: - Сал адашдингиз. У кишининг иниси бўламан,- дедингиз.

Борлиқ остин-устун бўлиб кетгандай туюлди. Ўзимни аранг тутиб:

- Узр, у кишига салом айтинг,- дея олдим холос ва шошиб рўпарадаги аудиторияга юрибмас, учиб кирдим.

Нима қилиб қўйдим? Укангиз нима деркан? Менинг энтикишларим, ҳаяжонларимни қандай тушунаркин?! Ростдан адашдимми?

Аслида мен адашмаган эдим. Мен олти йил илгариги муҳаббатимга дуч келган эдим. Сиз ҳамон ўшандайсиз, ўшасиз...

Малика МИРЗО.