Этюд

ЯПРОҚЛАРГА АЙЛАНГАН КЎНГИЛ

Атрофда сокинлик ва алланечук маҳзунликдан эгнига либос кийган куз... Кечагина яшиллик бағрида эркаланиб ётган замин хорғин... Табиатнинг умидга чорлови - эсаётган шамол дов-дарахтни рақсга чорлайди. Илиқ ҳавонинг тафти гоҳида остонада мўлтираб турган қишнинг изғиринига жой берадию, одамларга аёзли фасл яқинлашаётганини эслатиб қўяди. Ям-яшил табиат аста-секинлик билан олтинга монанд кийиниб, инсонларни хазонрезгиликка кўниктиради. Япроқлар... дарахтларни бирин-кетин тарк этаётган, умидсизликка кўнолмаётган айрилиқ нишоналари... Аммо... уларда энг катта умид бор. Сўнгги нажот бор уларда. Қадамларимиз остида топталмоққа маҳкум япроқлар кўнгилнинг оғриқ нуқталарини ёдга солади. Кимгадир тортиқ этилган, кимникидир бўлган кўнгил биргина озордан йиғлаб-йиғлаб тўкилганда, худдики бир пайтлар яшнаган дарахтнинг "мулки" бўлган, бироқ дайди шамол учириб-учириб тўкаётган япроқларга жуда-жуда ўхшаб кетади.

Осмоннинг қалби дилгир, кўзларида йиғи... Бирдан дод солгиси келиб кетади. Тўхтатолмайди бўғзига тиқилган шўр таъмни. Йиғлайди, гўё маъюс табиатни овутолмай, унинг дардига шерик бўлиб йиғлаётгандай. Осмонни юпатиш қийин...

Замин бағрида эркаланаётган, шамолнинг эрмагига айланиб улгурган олтинранг япроқларни-да кўз ёшлари ила чўмилтирган ёмғир билан диллашгим келади. Унинг шабнам янглиғ томчиларига юзимни тутаман. Бирам ёқимли ёғаётган ёмғир... Ширин ҳислар гирдобидаги кўнгил эса ёмғир айтаётган аллага ҳамоҳанг япроқларга айланадию... ишқнинг бағрига сингиб кетади...

АСМОБЕГИМ.