Ҳикоя

ТАҚДИР ТУҲФАСИ

Унинг хаёлларини машина сигнали ҳам бўла олмади. Кўзлари йўл четида дугонаси билан суҳбатлашиб турган қизда эди. Сочларини бежирим турмаклаб олган, эгнидаги ҳаворанг кўйлаги сарв қоматини янада гўзаллаштириб турган бу қизни чиндан ҳам йўқотаётгани Баҳромнинг юрак-юрагини тирнаб ўтди. Ичига бир олов тушгану, бутун аъзоларини куйдираётгандек туюлди. Матизнинг очиқ деразасидан кимдир мўралади. У буни англаса-да, кўзларини пинҳона кўнгил берган малагидан узишни истамади.

- Ҳой, Баҳром, машинангни четга олсанг-чи, чиқиб кетиб олай. Одамлар кутиб қолишди, ахир.

Баҳром ҳеч нарсани эшитмаётгандай йўл бўйидаги мактабга кириб кетаётган икки қизнинг ортидан кузатиб ўтираверди. Қизлар кўринмай қолганидан сўнггина оғир хўрсиниб, бошини машинанинг "рол"ига қўйди.

- Бу нимаси, атайин қиляпсанми? - Шосалим бир машинадан безовталаниб тушаётган йўловчиларга, бир гап уқмаётган ҳамкасбига қараб тоқати тоқ бўлди. Баҳромнинг ёнига бориб, елкасини туртиб ўдағайлади. У беэътиборгина бошини кўтариб, калитни буради. Анчадан буён жон куйитиб жавраётган Шосалимга қараб ҳам қўймайди.

Баҳром учун ҳеч нарса аҳамиятли эмасди. Нотаниш инсонларни манзилларига элтиб қўяркан, кеч тушганини ҳам пайқамай қолди. Тун қоронғусида уйга кириб келаркан, юрагининг бир чети увишди. Остонада ўзи севган умр йўлдоши кутиб олишини хаёл қилди-ю бу армон сингари бўғзини куйдирди. Умидсиз кўзлари билан ҳовлига назар ташлади. Ой нури тушиб товланаётган узумлар шифтга қадалган замонавий қандилларданда кучлироқ завқ бераётганига эътибор ҳам бермади. Токнинг тагига қўйилган сўрида мудраб ўтирган онасига кўзи тушди. Ўғлининг "ана келар, мана келар", деб ўтирган она Баҳромнинг шарпасини кўриб қувониб кетди.

- Бугун кеч қолдинг-а болам?

- Одамларнинг кети узилмади. Ўзиз нега бу ерда ўтирибсиз? Устингиз ҳам юпун.

Кун бўйи кўнгилдагини айтишни ўйлаб қўйган Саида опа ўғлининг аҳволини кўриб, тилини тишлади. Доим кулиб бошқаларни ҳам кулдириб юрадиган ўғлининг нимадандир азоб чекаётганини билиб олиш қийин эмасди.

- Бирор гап бўлдими? - хавотири ошиб, айтмоқчи бўлган гапини ҳам унутди.

- Ҳеч гап йўқ. Хавотирланманг, чарчадим, холос.

- Сенга овқат олиб келайин.

Баҳром жойидан қўзғалиб, шошибгина ошхона томонга кетаётган онасини тўхтатди. Ҳозир томоғидан сув ҳам ўтмаслигини сезиб, онасининг кўнглини хотиржам қилиш учун "оғайниларим билан овқатландим", деди. Бунақа йиғилишлар тез-тез бўлиб тургани учун Саида опа ортиқча тихирлик қилмай, хонасига кириб кетди.

Баҳромнинг кўзига уйқу келмай бетоқатланди. Ташқарида эсаётган шабада очиқ деразадан кириб ҳарир пардани ўйнар экан, аҳён-аҳёнда тўлин ойнинг рухсори аниқ кўриниб қоларди. Баҳром пардани четга тортиб, ойнинг юзини очиб қўйди.

Кун ёришгач ўрнидан туриб, яна ишига отланди. Онасининг ҳай-ҳайлашига қарамай бир пиёла чой ичмай, чиқиб кетди.

Қизни пинҳон кузатиб юрди. Дилида бир илинж бор - ҳеч бўлмаганда қизнинг иши ёки уйига элтиб қўйса эди. Аммо бу бахт ҳадеганда унга насиб этавермади. Ва ниҳоят, кўпдан буён у кутаётган кун ҳам келди. Машинанинг ойнасидан атрофни кузатиб кетаётган қизга баъзан кўз қирини ташлаб қўяди. Қизнинг доим қизил дарвозали уй ёнидан машинага чиқишини кўп бора кўрганидан унинг уйини билиб олганди. Қизил эшикка яқин қолганда қиз сергакланди. Тўхтаб қўйишини илтимос қилишига улгурмай, Баҳром машинани секинлатди. Ҳайдовчининг сергаклигидан қизнинг юзида ним табассум пайдо бўлди. Йўл ҳаққини узатаётганида, "раҳмат" деб тушиб қолди. Шу куни Баҳром ўзида йўқ хурсанд бўлиб, бошқаларга ҳам кулгу улашиб юрди. Шу зайлда йигит қизни бир йил кузатиб юрди. Бу орада эса қизнинг "раҳмат" сўзини беш мартагина эшитди, холос.

Мана, яна интиқиб кутган дийдор онлари. Баҳром қизнинг дугонаси билан суҳбатини жон қулоғи билан тингларкан, оёқлари увишиб, қўллари титрай бошлади.

- Барибир, бувинг танлаган йигитга турмушга чиқаркансан-да?

Дугонасининг тўсатдан бу мавзуда гап бошлаши қизни эсанкиратиб қўйди. Машина ичидаги бошқа йўловчилардан тортиниб, сумкасини тўғрилаётгандек куймаланди. Саволига жавоб ололмаган дугонаси тағин яна уни қизартирди.

- Уйингдагилар рози бўлсалар, демак, тез орада тўй.

Бошқа йўловчилар тўй сўзини эшитиб қувонишди. "Қизим, бахтли бўлинг. Илоҳим, бахтингиз ўзингизга ўхшаб чиройли бўлсин", деб дуо қилишаркан, қиз уялиб нима дейишни ҳам билмай қолди.

Баҳромнинг кўз олди қоронғулашди. Тасаввурида гавдалантирадиган қизнинг кўзларида ёниб турган муҳаббат олови бу сафар сўнгган ва унинг ўрнида маъюслик пардаси тортилгандек чизмаланди. Аксига олиб йўл тобора қинғир-қийшиқлашиб бораётгандек эди. Яхши ҳамки бекатга оз қолганди. Акс ҳолда йўловчиларни манзилга соғ-саломат етказиб қўйиш амри маҳол эди.

Қизнинг ҳар гал ингичка қошларини кериб, ним табассум билан "раҳмат" дейиши қулоқлари остида ҳамон жаранглайверди. "Етар, бас". Баҳром қулоқларини қўллари билан беркитиб олди. Қизга ҳар сафар нимадир дейишга чоғланади-ю, журъати етмай, мум тишлайди. Ҳозирда бу унинг энг катта хатоси бўлиб турибди.

"У каби зиёли, чиройи билан барчани ўзига мафтун этадиган гўзалнинг мен каби ўқимаган йигитни танлаб, бувисига қарши туриши унга асло тўғри келмайди". Ғойибдан келган бу фикр йигитнинг бутун вужудини, юрагини куйдирди. То куннинг совуқ заҳри тарқаб, кун ёришгунча ана шу фикр хаёлидан кетмади.

Тонг саҳарда уйқусизликдан қизарган кўзларини онасидан яширишга уринди.

- Ассалому-алайкум, аяжон. Яхши дам олдингизми?

- Ҳа, раҳмат, ўғлим. Аммо ўзинг яхши дам олмаган кўринасан, - Саида опа ўғлини бошдан-оёқ кузатаркан кеча қилган иши тўғрилигига амин бўлди, бироқ бу аҳволда учрашувга чиқишини кўнглидан ўтказиб, "аттанг" деб қўйди.

- Бу юриш энди сенга ярашмайди. Кечқурун чарчаганингни билиб гап очмагандим. Роҳила холанг айтган қизнинг уйига бордим. Тенгқурларинг бир-икки болали бўлганда, сенинг бўйдоқ юришинг уят. Кўнглингда борми, йўқми, шу вақтгача айтмадинг. Сендан садо чиқишини кутаверсак, сочингга оқ оралайди. Бугун қиз билан кўришиб кўр. Балки, ёқиб қолар-а, болам.

Онасининг ожизона кўзига термулиши Баҳромнинг этини увиштирди. Онасига раҳми келибми, рози бўлди...

Соат ўн бирга яқинлашяпти ҳамки, Баҳром машинасида қизнинг ишхонаси томонга қараб ўтираверди. Адашиб бўлса ҳам, қизнинг чиқиб қолишига умид боғлади. Онасининг эрталабки, тасвири кўз олдида гавдаланди. Умидсиз, оғир хўрсиниш билан машинасини хиёбон томонга ҳайдади. Айтилган вақтдан ярим соат кечикди. Пешонасини совуқ тер қоплаб, мажолсиз қадам ташлади.

Баҳром қовоқларини уйиб, қўлларини муштлади. Аччиқ тақдир заҳрини ютиб, анҳор бўйида ўрдакларнинг сузаётганини томоша қилаётган қиз ёнига келди.

- Кечирасиз... - ҳозир қизнинг унга қарашини билиб, юраги исён кўтариб юбормаслиги учун дарҳол юзини қиз завқ билан кузатаётган ўрдаклар томонга бурди. Қизнинг табассум билан Баҳромга қараб тағин яна юз буриб олиши унга қарашга мажбур этди. Қизнинг кўзларида ёнаётган муҳаббат олови Баҳромнинг бутун вужудига ўт қўйди.

- Сиз... - таажжуб билан ёнида турган малакка термуларкан, рўё бўлишидан қўрқди. Унга қайта-қайта тикилди. Юзини қўллари орасига олиб, силаб ўтди-да, қувонганидан чок-чокидан сўкилиб кетаётган юрагида муҳаббат садоси жаранглади.

Сарвиноз ХАЛИЛОВА.