№11, 12.03.2015 Дил туғёни
ФАРИШТА
У аёлликнинг борики синовларини енгди. Тақдир тайёрлаган не-не имтиҳонлардан катта матонат билан ўтди. Турмушнинг муштларини, дардга тўла кунларни Яратганнинг марҳамати деб қабул қилди. Тилидан шукурни қўймади. Фарзандлари дийдоридан, камолидан куч олиб яшади.
Бугун набиралари қучоғини тўлдирганда, ўтган кунлар заҳматини эсга ҳам олмайди. Қизлари ота уйига бир-бир йўқлаб келганларида қувонади. Ўғлининг опа-сингилларига меҳрини кўриб таскин топади: "Шукур, мендан сўнг қизларимнинг йўқлагувчиси, талпингувчиси бор..."
Эрта вафот этган турмуш ўртоғининг уй тўрида осилиб турган портретига термулиб, узоқ-узоқ суянчи билан дардлашади. Болаларининг ютуқларини сўзлаб беради: "Шу кунларни биргаликда кўрсак бўлмасмиди?" дея кўзларига ёш олади.
У бугунги роҳатига осонлик билан эришмади. Муштдай юрагига жуда катта сабрни жойлади. Ҳалолликни умр йўлининг машъаласи билди.
У - аёл деган покиза номни оқлади!
Муяссархон УМУРЗОҚОВА.
|