Кечинма

АЙРИЛИҚ ОСМОНИ

Айрилиқ, яна қайтиб кел¬япсан. Қайтишнинг елкаси толиб кетган, оғир юкнинг ўйида дарахтларнинг барглари соғинч сатрларини қаватлаб, кўкка юз тутмоқчи. Кўзларим айрилиқнинг тубига чўкаётгандай. Кўз ёшларим булоқ янглиғ қайнаб чиқиб, интизор юзларимнинг соғинчига қўшилиб томчиларга айланади. Гўё бу томчиларда чўмилаётган аламларим ҳам хастадай ингранади.

Сенинг қадамларинг гуноҳкор ерга оғриқ бераётгандай, товушлари сукунатни ютаётгандай бот-бот кўнглимга ботиб, сингиб кетади. Кўнгилнинг бу пароканда туйғулари дастидан қайга қочай, эй фалак? Кўнгил ҳам ҳар не кўйга тушмасин, яшашдан бир маъно топишга уринаётганга ўхшайди. Шу умид ҳарорати қалб қуёшига зиё улашаётгандай.

Тун ўзига сиғолмагандай ойнинг нурида юлдузлар билан рақс тушади. Унинг бу телбалиги дилга ажиб орзуларни бахш этади. Уларнинг орасидан ўзимнинг юлдузимни излайман. Ўзим ҳам телбага айланиб, куннинг ёруғидан, туннинг хаёлларидан сизни сўроқлайман. Яна айрилиқ бостириб келадию, соғинч кўприкларида саргардон ўйларимни йиғиштириб кетолмай тентирайман...

Гулбаҳор ЙЎЛДОШЕВА, Андижон тумани.