Кечинма

МУҲАББАТНИНГ МАНЗИЛИ

Туннинг совуқ ҳароратини ҳайдаб, илиқлик билан беғубор тонг етиб келди. Совуқдан титраётган ниҳол шоҳларига қўнган шабнамлар куннинг ёруғида ялтирайди. Бутун борлиқни қамраб олган поклик, кўнглимдаги ниятлардек покиза. Уфқнинг оқ чашмаларига ўралган осмон гўё оқ қоғозга ўхшайди. Шу тобда қаердандир таниш куй қулоғимга чалинади. Бу таниш оҳанг, таниш лаҳзаларни ёдимга солади. Лекин кўнглимнинг бир чети ғашлик аломатини муштлаб тургандай.

Таниш мусиқа юрагимга оқиб киради. Кўзларим эса мағрурлик пардасини тортиб, томчи ёшларини яширади. Қишнинг этаги қорларга тўлган сари, хаёлларим бир уюм хотираларини бошимдан қуяди. Совуқ дилим қучаётган сабо ҳурлик қанотида соғинч кенглигида парвоз этади. Бундай кунларнинг ҳар бир лаҳзаси фақат ҳижрон ҳукмига бўйсунади. Киприкларим қиличини яланғочлаб, аскарлардай тизилиб, кўзимдаги муҳаббат дардини қўриқламоқчидай. Айрилиқ севги лаззатини тотишга изн бермайди. Муҳаббатнинг гўзал манзаралари энди фақат хотираларда гавдаланади. Унинг манзили эса менинг юрагимда жойлашган.

Гулбаҳор ЙЎЛДОШЕВА.