Ҳаёт - ибрат мактаби

ҲАР НЕЪМАТНИНГ УВОЛИ БОР

Кўчага сув сепилган, райҳон ҳиди димоққа урилади, дарвоза қия очиқ.

- Раъно, сув жўмрагини бураб қўй, қизим, бир ҳовуч тоза сувга кимлар зор бўлишмаган, - деди супада кўрпа қовиётган Ойгул момо.

- Оқса оқаверсин, ҳозир бандман-да, бувижон, - деди телефон титкилаётган Раъно.

Ойгул момо бош чайқаб, ҳовли четидаги сувнинг жўмрагини бураб қўйиш учун қўзғолди...

- Раъно, кундузи ҳам чироқни ёқиб қўясанми?

- Нега телевизорни кўрмасанг, ўчириб қўймадинг?

Момонинг бу каби танбеҳларини Раъно ҳар куни эшитади, аммо эътибор бермайди. Ойгул момо набирасига насиҳат қилиб чарчамайди, ҳар нарсанинг уволи борлиги ҳақида гапираверади, Раъно эса...

Тўсатдан момонинг мазаси қочди, шифохонага тушиб қолди. Ойгул момонинг даволаниши узоққа чўзилди.

Раъно ўқишдан келса, чироқ ўчган. Билса, қарздорлик учун ўчирилибди. Шунда набира бувисининг нима учун жонсараклик қилишини тушуниб етгандек бўлди.

"Бувим бежизга чироқни бесабаб ёқиқ қолдирма, демас эканлар. Демак, ҳар бир неъматдан тежамкорлик билан фойдаланиш керак экан", кўнглидан ўтказди Раъно.

Сарвиноз СУЛТОНОВА.