Гунайд СУАВИ

ОНАЛИК МУҲАББАТИ

Қизалоқ эсини таниган кундан бошлаб онасидан чексиз меҳр кўрганди. Онаси уни ширин сўзлар айтиб эркалар, қизини беғубор, гўзал малика дер, қизалоқ онасидан эшитган бу сўзларга ишониб улғаяётганди. Онаси унга юзларидан нур таралишини, оҳу кўзли эканини айтишдан чарчамасди. Онасининг биттагина фарзанди эди у.

Аммо мактабга чиқа бошлаганида ҳамма нарса ўзгарди. Синфдошлари унинг ҳеч гўзал эмаслигини, ҳатто юз-кўзи хунук қизлигини айтиб қизалоқни хафа қилдилар. Аввал у бундай гап-сўзларга парво қилмади. Чунки ҳали синфдошлари билан унчалик яқин дўст эмасдилар, ҳамма бир-бирини ёқтирмасди, бегоналар эдилар. Йиллар ўтиб, катта бўлгани сари ҳақиқатни била бошлади. Онасининг пахтадай юмшоқ деган юзи чўтир тери билан қопланган эди. "Оҳу кўзли" деган кўзлари хонасидан чиққулик бўлиб бақрайиб турар, бунинг устига кўз нурлари ҳам заиф эди. Вужуди ҳам маликаларнинг танасидек тик ва хушбичим эмасди. Демак, онаси уни йиллар бўйи ёлғонлари билан алдаб келганди.

Кўп ўтмай қизнинг онасига бўлган муҳаббати нафратга айланди. Турмуш қуриш ёшига етганига қарамай, биров унга қарамасди. Бунинг устига ҳар қанча муолажа қилмасин, кўзлари соғайиш ўрнига баттар хиралашиб кетаётганди. Қиз шифокорларнинг унга билдирмай, ўзаро суҳбатлашаётганларини эшитиб қолди. Улар қизнинг кўр бўлаётганини, муолажалар кор бермаётганини гаплашишганди. Қиз тушкунликка тушди ва ўзини ҳануз болалик чоғларидаги муҳаббат билан яхши кўрадиган онасининг ёлғонларига ортиқ чидолмаслигини ўйлаб болалик уйини тарк этишга аҳд қилди. Онаси эса узоқ жойдан иш топганини айтиб, топган пулларини бир қариндошига жўнатишини, ундан қизига қараб юришини ўтинди. Қиз бир муддатдан сўнг кўрмай қолди. Зулмат дунё билан ўзи қолди. Бу орада онасини ҳеч ўйламасди, унинг аҳволи билан қизиқмасди. Унинг назарида онаси ёлғончи эди. Ўлса ҳам парво қилмасди қиз. Бир куни докторлар қизга мос бир жуфт кўз топганларини айтиб уни операция амалиётига қабул қилдилар.

Фақат қиз кўзлари очилиб ўзининг хунук юзини кўришдан қўрқарди. Аммо кўрликдан кўра хунуклик яхшироқ эди. Ҳартугул бировга муҳтож бўлмасди. Қиз амалиётдан сўнг ойнага қарашга журъат қилолмаётганди. Секин-аста ижирғанибгина ойнага қараганди, ҳайратдан чинқириб юборди. Кўзгудан ўзига бир дунё гўзали қараб турган эди. Ҳақиқатдан ҳам ажойиб қиз эди кўраётгани. Юзидаги чандиқлар ҳам йўқолган, ойдек тип-тиниқ эди рухсори. Узун, катта бурни ўзига ярашган, кичрайган, қулоқлари ҳам ярашиқли, ҳурпайган сочлари ҳам тўлқинсимон жингалак ҳолда эди.

Қиз қаршисидаги кекса докторга севинч билан қараб:

- Гўёки, янгидан дунёга келгандекман! - деди. - Юзимдаги ҳеч бир доғ, яра излари, чандиқ қолмаган. Бир йўла пластик жарроҳлик амалиётини ҳам ўтказдингизми?

- Йўқ, пластик жарроҳлик қилмадим, қизим, - деди кулимсираб. Онанг атаган кўзларни сенга ўтказдик. Сен онангнинг кўзлари билан ўзингни кўряпсан!..

Қиз ҳайрат ва даҳшатдан қотиб қолган эди.

Турк тилидан

Умида АДИЗОВА таржимаси.