Дил туғёни

ОНА МЕҲРИНИНГ ҚУДРАТИ

Ўшанда болалик шўхликларидан ҳали олисланиб улгурмаган қизалоқ, бошланғич синф ўқувчиси эдим. Кенг ва катта ҳовлимизда сингилларим билан ҳар куни турли ўйинлар ўйнардик. Ўша куни ҳам одатдагидек, ҳаммамиз беркинмачоқ ўйинини ўйнаётгандик. Ҳовли четига беркиниш учун югураётиб, бехосдан бир тўп ўралган симга оёғим қоқилдию, қаттиқ зарб билан асфальт ерга гурсиллаб йиқилдим. Шу заҳотиёқ ҳушимни йўқотибман. Бироздан сўнг ҳушимга кела бошладим. Танам гўё жонсиз, оёқ-қўлларим тошдай қота бошлаганди. Фақатгина қулоғимга олисдан чалинаётган ғала-ғовур эшитиларди, холос. Илкис бошимни кўтардим ва ўрнимдан турдим. Аммо тепамга аллақачон йиғилиб улгурганлар негадир кўзимни очганимга севинмадилар. Йиқилган жойимга қарадиму, қўрқиб кетдим! Хаёлимга келган фикрдан даҳшатга тушдим!..

Онамнинг фарёдини ҳеч ким тўхтатолмасди. Бу орада кимдир тез ёрдамга қўнғироқ қилгани шошди. Кимдир юзимга сув сепди, яна бошқаси оёқ-қўлларимни уқалай бошлади. Онам эса бирдан йиғини тўхтатди-да, мени маҳкам бағрига босиб, Яратганга илтижо қила бошлади. У шундай нола қилардики, тошларни эритишга қодир дуо эди бу. Орадан қанча вақт ўтди, билмайман, узоқдан оқ халатли шифокорлар кўринди. Онамнинг юзларини силамоқчи, "йиғламанг" демоқчи бўламану, қўлларимни қимирлатолмайман. Шу он, ишонмайсиз, жонсиз бармоқларим аста қимирлади. Бир вақт яна секин юмилиб қолган кўзларимни очишга уриндим, бироқ удда қилолмадим.

Ўзимга келганимда, нотаниш шифокорнинг енгил тин олганини ҳис қилдим. Сўнг онамнинг йиғидан қизарган кўзлари, хорғин ва меҳрибон юзини кўрдим. Волидамнинг тилида фақатгина "Сени қайтариб берган Аллоҳга минг шукр, шукр!" деган сўзлар айланарди.

Ўшанда бола қалбим ҳам тан олган энг катта ҳақиқат - Она меҳрининг қудрати эканлигини юрак-юракдан ҳис қилдим!

Оқибатхон МАДАМИНЖОН қизи,

Булоқбоши тумани.