ВАҚТ

Тун ярми. Қора булутлар осмонни тобора қоплаб, эгаллаб борарди. Атрофда сокинлик куйи...

Шу дам оҳисталик билан ёмғир ёға бошлади. Гўёки нималардир демоқчи бўлаётгандек. Аммо тушунарсиз...

Балки унинг сўзлари ҳаёт ҳақидадир?.. Билмадим...

Шу дамда у шиддатини кучайтира бошлади. Лекин тезлашгани сайин сўзлари чувалашиб борарди. Энди у секинлашди, шиддатини пасайтирди. Худди айтадиган сўзлари тугаб қолаётгандек.

Ёмғир батамом тўхтади...

Ҳали замон мен унинг сўзларини ўзимча англашга уринаман. Балки... балки у вақт ҳақида сўзлагандир? Яна билмадим...

Ўйларим ўз ниҳоясига етмасдан туриб қуёш гулгун табассуми ила атрофга ёруғлик тарата бошлади.

Ўйлашимга эса фурсат камлик қилди...

Нурилло ТЎХТАСИНОВ, талаба.