ХОТИРА ВА ҚАДРЛАШ КУНИ ОЛДИДАН

ОТАЖОНИМНИ ҚЎМСАЙМАН

Отажон...Бугун сизнинг туғилган кунингиз. Мен сиз севган гуллардан олиб, қабрингизни зиёрат қилгани келдим.

Қабрингиз ёнига ўз қўлларим билан эккан гуллар ерга бош эгиб турибди. Мен эгилиб, қўлларим билан япроқлари сарғайган бу гулларни секин-аста юзларимга суртаман.

"Отажоним, - дейман овозим титраб. - Сизнинг орзиқиб кутган баҳорингиз, туғилган кунингиз билан қутлагани келдим".

Олиб келган турфа гулларимни авайлаб қабрингиз устига қўйдим-да, йиғлаб юбордим. Тириклигингизда туғилган кунингизда қучоғингиз гулларга тўлиб кетарди. Мен эса доимо шеър битиб, таваллуд кунингизда ўқиб беришга одатлангандим. Ўшанда сизнинг қувончингиз-у чеҳрангиздаги табассумингизни таърифлашга сўз тополмай қолардим. Уйнинг тўрида худди узукка кўз қўйгандек онажоним билан ёнма-ён ўтирардингиз. Қани энди ўша бахтли кунлар яна қайтиб келса...

Бугун эса қизингиз туғилган кунингизни қабристонда ўтказ-япти. Олиб келган гулдасталарни қабрингизга қўйиш мен учун нақадар оғир. На илож, ўлим фарзандни отадан, отани эса фарзандлардан айириб, қон йиғлатар экан. Қабр тупроғингиздан бир сиқим олиб, кўзларимга суртаман. Ўша, сиз ҳаётдан кўз юмган куни ёзган марсиямни пичирлаб айтаман. Гўё сиз эшитаётгандайсиз.

Отажоним,

Ўлимингиз эшитиб

Зор йиғладим,

Қучолмай совуқ танингиз,

Иложсиз қон йиғладим.

Давомини айтишга мадорим ҳам қолмай, унсиз йиғлайман.

Сизнинг ўлимингиз ҳақидаги мисраларни юрагим тўрида сақлайман, асло унута олмайман.

Қабристонга қоронғулик тушяпти. Секин-секин кўз ёшларимни артиб, йўлга тушаман. Мен кетяпман-у, аммо қабристондан кетгим келмай қийналяпман, ақлу ҳушимни йўқотиб, сиз билан яна хайрлашаман, кўзимга ҳеч нарса кўринмайди.

Қабристондан кўз ёшларим шашқатор бўлиб укажонларим ҳузурига қайтдим. Ҳам отадан, ҳам онадан айрилиб қолган жигарларимни кўриб, юрагим янада эзилиб кетди. Аллоҳдан укаларимга узоқ умр, ота-онамга эса жаннатдан жой беришини тиладим.

Ҳа, ўтганларни хотирлаш биз фарзандлар учун ҳам қарз, ҳам фарздир.

Ўтганларни йўқлаб боринг

мозорга,

Аждодларга атаб,

тиловат қилинг.

Қолдирмай десангиз руҳни

озорга,

Ҳар доим эсламоқ бурчим,

деб билинг.

Раънохон ЖУМАНИЁЗОВА,

Булоқбоши тумани.

ОТАЖОНИМ

Отамиз Мўминжон Маҳкамовнинг порлоқ хотирасига

Баҳор эди, кулиб кетди кўзларингиз,

Юракларни ўртади-я сўзларингиз,

Фариштадай нурли эди юзларингиз,

Келмас ерни макон қилган отажоним!

Бу дунёда давлатим-у борим эдиз,

Ҳамсуҳбатим, йўқчиликда корим эдиз,

Барчадан ҳам дилда меҳри борим эдиз,

Келмас ерни макон қилган отажоним!

Йиғлагани кўзимда ёш қолмади ҳеч,

Фарёд уриб турган юрак толди бу кеч,

Гоҳ ишониб, гоҳ ишонмай қолдим бу кеч,

Келмас ерни макон қилган отажоним!

Сизни эслаб дуо қилар саккиз фарзанд,

Сизга ҳамроҳ эди яхши аъмол, ибодат,

Эшикларин очсин энди Сизга жаннат,

Келмас ерни макон қилган отажоним!

Турдихон ЮСУПОВА,

Балиқчи тумани.

ДАРДИМ КИМГА

АЙТАМАН?

Бир куни юрагим

Сиқилиб кетди,

Ўлимимни

Олдиндан кўрдим.

Ўлим айтди:

Қизалоғингни

Сўнгги бор эркала,

Сўнгги бор

Бир ўп.

Ишлар тугамайди,

Югуриб еласан.

Ҳою ҳавасда.

Юрак питирлайди

Кўкрак қафасда.

Инсон қадрин

Сезар экан

Сўнгги нафасда.

Онамни кўрмадим,

Анчадан буён.

Болалигим ёдимга

Тушди.

Кўтарилди юракда

Исён.

Қишлоқ томон

Қуш бўлиб учди.

Онам бетоб,

Ҳа, мен ҳам

Бетоб.

Суҳбатлашдик,

Анча дардлашдик.

Бир-бировни

Тушунар эдик,

Фикрларга

Қўшилар эдик.

Мен онамга

Бердим тасалли.

Қўй, ўзингни

Қийнама, дедим.

Дунё қилмас

Ҳеч кимга вафо,

Мен ҳам ахир

Ўлаётган эдим.

Оёқ тортди

Ялпоқтепага,

Марҳумларни

Қилдим зиёрат.

Марҳумларни

Унутиб қўйиб,

Қилиб қўйдим

Ахир хиёнат.

Уйга қайтдим

Кўзларимда нам,

Юрагимда ғам,

Келдингми, деб

Сўради онам.

Суҳбатлашдик

Юрак ёзилди.

О, меҳр

О, оқибат

Ташналагим

Бироз босилди.

...Энди қайда,

Қайдасиз она?

Эслаяпман

Мен ёна-ёна.

Энди кимга

Дардим айтаман.

Қишлоғимга,

Она қишлоққа

Қандай бориб -

Қандай қайтаман?

Эркин ОХУНД.