ВАТАН МАДҲИ

ТОЛЕИМ ДУР-ШОДАСИ

Мен ўзбегимнинг энг бахтиёр фарзандиман, десам муболаға бўлмайди! Боиси, аввало, энг буюк истиқлолимизнинг беш йиллиги арафасида дунёга келдим. Мендан беш ёш катта бўлган Мустақиллик - акам ўрнида бўлиб қўлларимдан тутди, порлоқ келажак сари етаклади. Қолаверса, Бобурий юрти бўлмиш Андижоннинг фарзанди эканлигим билан ҳам фахрланаман - шеърият оламида жажжи қалбимни ҳар лаҳза илҳомлантириб туради.

Мустақиллигимизнинг 20 йиллиги арафасида адабиёт йўналиши бўйича изланишларим эвазига Зулфия номидаги Давлат мукофоти лауреати бўлдим. Шу боис, Тошкентдаги нуфузли ўқув масканида илм олдим. Бир йил пойтахтда таҳсил олиб, туғилган шаҳримга қайтганимда соғинч, меҳр ҳисси бутунлай чулғаб олди мени. Қалам тебратиб тараннум эта бошлаган шеърларим ҳам айнан дийдор ва соғинч хусусида бўлди. Пойтахтдан Андижонга кириб келар эканман, бунёдкорлик ишларини кўриб кўзларим қувнади. Кундан-кунга чирой очиб, яшнаб бораётган она юртимга боқиб туриб: "Ҳа! Бу Яратганнинг халқимизга берган инояти", дея ҳайқиргим келди.

Юлдузой ЎРМОНОВА,

ТДТУ қошидаги 2-сонли академик лицейи

ўқувчиси.