МУЛОҲАЗА

ҚАРҒИШ МИСОЛИ БИР ЎҚ

Маҳалламизда Рисолат хола деса ҳамма танийдиган барвастагина аёл бор эди. Овози ҳам эркакларникига ўхшаш, юришлари ўктам. Келини Санобар рўзғорга ёрдам, деб бозордан келмайди. Болаларига қайнонаси қарайди. Лекин катта набираси Рустамжон Рисолат холанинг кўпам гапига кирмайди. Уни кўчадан уйга киргизолмаган буви охири уриб, сўкиб, қарғашга тушади.

- Хей, йигитгина ўлгур! Қачон одам бўласан-а, қачон эсинг киради-а?!

Буви учун бу оддийгина сўкиш эди, лекин ташқаридан эшитганлар ёқа ушлайди. "Ўз набирасини шундай қарғайдими?.."

Девор-дармиён қўшнимиз Ойниса хола эса нуқул набираси Бобурни "Уйингга буғдой тўлгур", деб уришади. Биз - болалар уларнинг набираларига жаҳл қилиб айтган сўзларини оддийгина қабул қилган эканмиз...

Йиллар ўтди. Ҳаммамиз ул-ғайдик. Рисолат холани кўп жиғига теккан, тўполончи Рустам безори болаларга қўшилиб, ҳаёти издан чиқди. Айни қирчиллама ёшида ёмон одамлар қўлида ўлиб кетди.

Ойниса холанинг набираси Бобур эса катта ўқишларда ўқиди. Колхозга раис бўлди. Бувиси айтганидай, уйи буғдойга тўлди.

...Шунга айтсалар керак-да, "Қарғиш - ўқ. Унинг ҳам яхши- ёмони бўлади. Тилингизга эҳтиёт бўлинг", деб.

Зумрадхон АБДУЛЛАЕВА.