КЕЧИНМА

УМИД

Ёзнинг сўнгги кунлари ўз узрини офтобнинг заррин нурларига ўраб-чирмаб оёқлар остига тўкиб юбормоқда. Ҳудди кўнгилдаги ҳислар янглиғ топталмоққа маҳкумдай...

Қаранг, яна нимадандир безовта куз хазонларига муносиб туйғуларни бошлаб келяпти, гўё. Ҳуддики бутун бошли ТАҚДИР унутилишга маҳкумдай унинг қўлларида.

Кеча ҳеч нимага алишиб бўлмас БАХТ бор эди. Кеча ҳеч ўлмайдигандай кўринувчи УМИД бор эди. Кечагина ёруғ, жуда ёруғ ДУНЁ бор эди. Кеча... Ҳа, аммо бари кечада қолди. Бугун эса... Бугуннинг кўзларида ёш, оразида ҳадик. Ҳатто эртанги кунга умидлантиришга-да ҳаққи йўқдай... Алам либосини кийган кўнгилни овутолмайди ҳатто.

***

Ана, чиройли дарахт ҳам куз ҳукмига бош эгишга чоғланяпти. Унинг сурати умр манзараларини эслатади: "Кеча яшнардинг, кўзга, дилга қувонч берардинг, бугун эса...

Кўнгилнинг қулини кўрдим. Қалби хуш эди. Кетиб борарди юзида кулгу, лабида табассум, дилида алланечук кибр. Умрига мазмун берганлардан истаганини сўради. Бердилар. Кўнгилнинг қулидан эса биргина ҚАДР сўралди. Аммо... қаҳр олдилар, холос. Юраклардаги оғриқ тошга айланди.

Бугун уни ногаҳон учратдим. У кечагидай сархуш эмасди. Афсуснинг қўлларига осилиб, ўзи беролмаган ҚАДРни сўраб тиланиб йиғларди.

***

Юрак ишқнинг залворини кўтаролмай оғир ингради. Ҳеч ким эшитмади. Ҳамма унинг ишқдан маст овозини эшитиб, севги тўла нигоҳларига кўникиб бўлганди.

***

Атрофда ёзнинг саратонидан қолган сўнгги умидли кунлар ҳукмрон. Бири ўзидан кейинги кунга-да МЕҲР қолдираётгандай. Аслида табиат бизга ибрат бўлмаётганмикан?..

Зилола РАҲМОНОВА.