ТАЗАРРУ

МЕҲРИМНИ БЕРАЙ, ОНАЖОН

Зулмат қоплаган хувиллаган аллақандай жойда йигирмадан ортиқ эшик бор эди. Бундай қоронғи жойларда ёлғиз юргани Икромнинг юраги дош бермади. У жон-жаҳди билан йиғлаганича дадасини чақирарди. Шу вақт эшикларнинг ичкари томонидан нур тарала бошлади. Унинг қўрқуви босилиб, қалб чироғи ёна бошлагач, охиста биринчи эшикни очди:

Бир аёл бешикдаги боласига термулганича алла айтарди. Йўқ! Бу оддий алла эмас, балки онанинг қалбидан отилиб чиқаётган, оналик муҳаббати эди.

Икром иккинчисини очди:

Яна ўша аёл... тандирдан иссиқ нонларини узди-да улғайган, билим дагоҳига шошилаётган ўғлининг сумкасига кичик кулча солди ва пешонасидан ўпиб қўйди.

Ҳаёллар оламига сайр қилаётган Икром ўзини қўлга олди ва учинчи эшикни очди:

Ҳуши ўзида йўқ бир киши камари билан ўн бир - ўн икки ёшли болани калтаклаётганида яна ўша муштипар аёл бола устига ўзини отди. Оқибатда калтаклар зарби унга ўтди. Икромнинг кўзларида ёш қалқди. Кўз ёшлари аранг тўхтаб, кейинги эшикни охиста очди:

Икром ғазаб билан бир нималар дер, бечора аёл эса тинмай йиғларди. У ортига қарамай қайгадир кетди. Мунис онанинг илтижолари ҳам уни қайтаролмади. Эшикни ёпган Икром фарёд урди:

- Онажон! Онажоним, меҳрибоним! Мени кечиринг ундай бўлишини хоҳламагандим. Мен учун жонингизни жабборга бериб ишладингиз, кеча-ю кундуз тиним билмадингиз. Мен сиз учун нима қилдим? Ахир, сизга лойиқ фарзанд бўлолмадимку! Наҳотки шунчалар нодон бўлган бўлсам? Онажон, кечиринг, илтимос!

- Икром бошқа эшикларни оча олмади. Шу вақт қоронғулик орасидан у томон оппоқ кийимда бир киши кела бошлади. "Отажон, отажон", деб талпинди Икром. У киши эса Икромнинг бошини меҳр билан силаганча деди:

- Хафа бўлма, ўғлим. Ортинга қайт. Онангни ёнида бўл, у сени кутмоқда. Асло ранжитма фариштангни, ўғлим. Мен беролмаган бахтни сен бер, ҳаётини шодликка тўлдир...

У киши ғойиб бўлганида ҳаддан ташқари кўп ароқ ичган Икром хаёлини жамлади, отаси вафот этганлигини ўйлади...

Ётган жойи қоронғу, ён атрофида ўт-ўланлар, уст-боши лой, ҳўл. Бошини чангаллаган Икром кўзларини чирт юмди "Бу туш экан", деди-ю ўрнидан турди. Ҳаёлида ўтган воқеалар унга қаттиқ таъсир қилганди, беихтиёр пичирлади: "Онажон, энди сизни ранжитмайман, ўйлаганингиздек фарзанд бўламан, фақат менга яна бир имкон берсангиз бўлди. Энди сиз учун бор меҳримни бераман, онажон", дея кўзларидан дув-дув ёш оқарди.

Сабоҳат МАХСУДОВА,

Олтинкўл саноат касб-ҳунар коллежи талабаси.