ҚАТРА

ДИЛОЗОР

Холамларнинг уйига меҳмонга боришни яхши кўраман. Қизлари мен билан тенгдош. Лекин холамнинг бир одати сира ёқмайди. Ҳар гал меҳмон бор ҳам демай бизнинг олдимизда келинини кўнглини оғритади. Бугун ҳам шундай бўлди. Бувим билан уларникига кириб борганимизда келини ишда, беш ёшли набираси билан ёлғиз ўтирган экан. Олдимизга дастурхон тузагунга қадар тинимсиз келинидан нолиди. Ишёқмас дангасалигидан куюнди. Аслида келини жуда эпчил, холамга бирор оғиз ёмон гап гапирмайди. Айтганини зумда муҳайё этади. Шундай бўлса ҳам негадир холамга ёқмайди. Уларнинг тинимсиз ёзғиришидан бехабар болакай:

-Бувижон, ойим қачон келади?-деб сўради.

-Намунча, ўша яшшамагур онангни яхши кўрмасанг. Келади ҳозир. Юргандир-да лаллайиб, эшик овлаб...

Айни шу пайтда эшик очилиб келинойим кириб келдилар. Гарчи барча гапни эшитган бўлса-да, ҳеч нарса бўлмагандек одоб билан салом бериб, кийимларини алмаштиргани ичкарига кириб кетди. Холам хижолат бўлиш ўринига яна дилозорлигини давом эттирди.

- Ергина ютгур. Гап пойлади, бу. Қайнонам мени нима деб ёмонларкин, дейди-да...

Рости ўз холам бўлса-да, уларнинг дилозорлигидан юрагим қон бўлиб кетди. Бу ердан тезроқ кетишга чоғландим. Келинига раҳмим келди. Атрофимиздаги яқинларимизни бироз аясак, уларга меҳр берсак, у албатта ўзимизга қайтадику... Шундай эмасми?

Ойдиной РЎЗИБОЕВА.