ФИКР

УЗОҚДАГИ ҚАРИНДОШДАН...

Бир куни вақт алламаҳал бўлганида тўсатдан укам касал бўлиб қолди. Аксига олиб уйда зарур бўлган дори-дармон йўқ эди.

Маҳалламиздаги дорихона ҳам аллақачон бекилган. Нима қилишни билмай, қўшниникига югурдик. Шукрки, сўраган доримиз уларда бор экан. Қўшнилар дорини қўлимизга тутқазар экан, укамга шифо тилаб, кўнглимизни қўтардилар. Укамнинг истимаси тушиб, оғриқлари босилди.

Шу воқеа сабаб, халқимиз орасидаги "Узоқдаги қариндошдан, яқиндаги қўшни афзал" деган мақол ёдимга тушди.

Аслида ҳам, маҳалла кўплаб эзгу ишлар маскани эканлиги айни ҳақиқатдир. Бир маҳаллада яшовчи қўни-қўшнилар бир-бирларидан сира бемаслаҳат иш қилмайдилар. Маҳалла аҳли, ёш йигит-қизлар пиру-бадавлат отахон-онахонлардан дуо олиб, ишга, ўқишга отланишади.

Авваллари ҳовлиларда қўшнилар билан уйни ажратиб турувчи деворлар ҳам бўлмаган экан. Бўлган тақдирда ҳам қўшниникига кириб-чиқиш учун ўртада эшиклар ўрнатилганлиги қўшнилар ўртасида ишонч, меҳр-оқибат қанчалик мустаҳкам бўлганлигини билдиради.

Халқимизда қўшничилик миллий анъана, қадриятларимизнинг бир кўриниши сифатида эътироф этилади. Шунинг учун урф-одатларимизни, қадриятларимизни ҳурмат қилайлик, қўшниларимизни, ён-атрофимиздаги инсонларни эъзозлайлик.

Зеро, қўшничилик, инсонлар ўртасидаги оқибат деб аталмиш муносабатни улуғлашга, асраб- авайлашга хизмат қилади.

Наима ДИЛШОДБЕКОВА.