КУЗГИ ЯПРОҚ

Атрофда сокин куз. Кўнгилда эзгин хаёллар. Олтинранг тусга тобора бурканаётган табиатнинг нигоҳларида алланечук мунг. Дарахтлар вужудини аста-аста тарк этаётган япроқларда ингроқ. Оёқлар остида эзғиланаётган барглардаги ожизгина титроқда нимадир айтишга чоғланаётган шитир-шитир овоз. Ҳамма нарсани унутиб қулоқ тутаман. Видо айтаётгани эшитилади олисдан. Анҳор сувига тўйиб-тўйиб юзимни чайгим келади-ю, аммо аллақачон оби-ҳаётга муздай ҳарорат бериб улгурган совуқлик тўхтади мени.

Наҳорги ва кечки шамол замин бағрида ястаниб ётган хазонларни учириб ўйнайди. Сукунатни бузмоққа чоғланади гўё. Мудроқ босаётган табиат билан ўйнашгиси келаётгандай ғир-ғир эсиб ором ўғирлайди шабода қурғур. Куни кеча ёққан ёмғирлардан қолган ердаги намликдан, ёқимли изғириндан ажиб бўй таралади. Тупроқ хиди тутиб кетади бутун борлиқни.

Хиёбонда бир-бирини қувалаб ўйнаётган болалар кузги совуқни писанд этмайди. Ердаги олтин япроқлардан ўйинчоқ варрак ясаётган ҳув анови боланинг нигоҳидаги қувонч бирам беғубор...

Мактабдан қайтаётган жажжи жамалак соч қизалоқ эса қадамларини атай сап-сариқ япроқлар устига қўйиб, ўйнаб одимлаяпти. Бола-да, хазондаги оғриқни сезармиди...

Хиёбон ўриндиғидаги икки ёшнинг қўлларида ҳам олтинранг барглар. Фақат улар учун нома битилаётганида, япроқлар бағрига тушаётган ёзишмаларда ёшлик бор, ишқ бор...

Ана, анави одам эса тўпланган хазонларга ўт қўймоқда. Аланга ичра жон талашаётган япроқлар кўз ўнгимизда кулга айланиши кўнгилни хира қилади. Ўз ишидан, заъфарон баргларни бир уюм ахлат деб қабул қилган тошбағир эса ёққан олови шавқида маст... Ҳиссиз бу кимса қайдан билсин сўнгги япроқда ҳам ҳаёт борлигини, қайдан билсин оқ-оппоқ ҳаво аччиқ тутун ичра касалликка юз тутаётганини.

Табиат эзғин ҳиссиётлар оғушида. Кўнгилнинг аллақаерида қотиб қолган эски дардларда исён. Қадамлар устида беҳол шивирлаётган хазондан бир сас келади:

"Кузнинг фарзандларимиз!"

Зилола РАҲМОНОВА.