ҚАТРА

БОЙЧЕЧАК

Бойчечак жуда нафис ва нозик гул бўлса-да, унинг кичик банди бутун бир гўзалликни кўтариб туришга қодир. Унинг уятчан нигоҳида ҳаё, иффатли гўзал қизнинг суратини кўргандай бўласан.

Совуқнинг заҳри сўнмаган қишнинг сўнгги кунларида, борлиқ уйқудан туришга эринган паллада қалбида титроқ ва матонат туйғулари билан баҳорни орзиқиб кутади. Унинг кичик жуссасида ҳеч бир гул ва ўсимликда учрамайдиган хислат мужассам. Бойчечак кучсиз ва ожиз кўринса-да, у бор вужуди билан музни ёриб чиқиб, баҳор келишига пешвоз чиқиб, жасоратини намоён қилади. У ҳар йили баҳорни шундай қарши олади.

Хали бодом ва ўрик дарахтлари гулламаган, новдалар куртак чиқариб улгурмаган чоғида у қир-адирнинг кўзга ташланмас жойида ийманибгина бўй кўрсатади. Ўзининг гўзаллигини бошқаларга мақтанишни истамайди. Аслида унинг бор гўзаллиги уятчанлигида. Бошқа гуллар каби унинг ҳам орзуси қуёшнинг нурларидан баҳра олсам, ҳаёт деб аталмиш боғда ўз атримни ён-атрофга сочсам, капалаклар билан сирлашсам, дейди. Унинг яна бир тилаги баҳорнинг ягона эрка қизи бўлиб қолишдир эҳтимол.

Яшилликка бурканган дунёда ўзининг ўрни бор эканлигини ҳис қилса, ундан бахтли гул йўқ оламда.

У баҳор келиши билан қирларнинг ён-бағрида, шамолда хилпираб турган гулбарглари мана шу сўзларни айтишга чоғланади: "Баҳор фасли келди, азиз одамлар!"

Хосият НИГОР.