КЎНГИЛ

Кун бўйи қариндошининг издиҳомида чарчаб келган Ойниса буви чоғроққина хонасида бироз дам олмоқни истади. Эшикнинг ғичирлаб очилишидан сергак тортиб, ётган жойидан бошини кўтарди.

- Буви, овқат тайёр бўпти, чиқар экансиз, - тўрт ёшли набираси Зоҳиджон хабарни етказиб, эшикни ёпди. Буви инқиллаб юриб ўрнидан турди. Ёши етмишдан ошиб қолганлигига қарамай, ўзини қанчалик дадил тутишга ҳаракат қилмасин, барибир кексалик енгар экан. Бўғимлари зирқираб оғрийди, азоб беради.

Ойниса буви уни кечки дастурхон атрофида кутиб ўтирганлар олдига етиб боргунича талай вақт ўтди.

- Ая, бўлақолинг, - ўғли Қосимжоннинг сабрсизланган овози эшитилди.

Буғи чиқиб турган шавладан бир қошиқ тотинган буви қолганларнинг тамадди қилиб бўлишини кутиб ўтирди. Аслида қорни очгани учун эмас, издиҳом баҳона қадрдонлар билан дийдорлашиб, улардан эшитганларини ўғли ва келинига бирга суҳбатлашиб айтиб бермоқчи бўлганди. Қосимжон онасига эътибор ҳам бермади. Телевизор кўриш учун диванга чўзилди. Келин эса овқатдан бўшаган идишларни олиб чиқиб кетганича, ҳадеганда қайтмади.

Буви шунча одам орасида ҳам ўзини ёлғиз эканлигини ҳис этдию, яна хонаси томон йўналди. У уч ўғилни тарбиялаб, вояга етказди. Катталарига алоҳида уй-жой қилдилар. Катта эшикда кенжаси билан қолган. Чолидан кейин кичиккина хонасида ўзини ғариб сезадиган бўлиб қолди. Катта ўғиллариникига бориб, улар билан гаплашиб келишни хаёл қилиб, йўлга отланди. Токчада турган сандиққа тўплаб қўйилган ширинликлардан икки тугун тайёрлади. "Невараларга... югуриб келишади, бояқишлар". Уларни кўз олдига келтириб, ширин жилмайди. Унинг кўчага отланганини ҳеч ким сезмади ҳам. Ёз кунлари узун, қош қорайгунча қайтаман-да, уларни ҳам безовта қилмай, деб Ойниса буви ҳам бирор нима демай йўлга чиқди.

Ўртанча ўғлининг ҳовлисига яқинлашганида, деразадан эр-хотиннинг қаттиқ-қаттиқ овозлари эшитиларди. Улар узоқ жанжаллашишди. Буви тугунчалардан бирини остонага қўйдию, ўзи ортга қайтди. Тўнғичининг уйига кириб бориши билан катта невараси уни кўриб, югурди.

- Ая, бувим келдилар.

Ҳовли бурчагида бир уюм кирни тўплаб ювиб ўтирган келини Санобар қайнонасини истамайгина қаршилади.

Ишкомлар остига қўйилган сўрига тўшалган жойда ўтирган буви олдига ёзилган дастурхон четига тугунчани қўйди.

- Овора бўпсизда, - келин тугунчани олар экан. - Сиз чой ичиб туринг, мен кирларимни чайиб олай, озгина қолганди, - дея ошхона томон йўналди.

- Аҳаджон уйдамиди?- ўғлини йўқлади она.

- Ҳали келмагандилар-а...

Кир ювиш машинасининг шовқини эшитилди. Меҳмоннинг бир ўзи ўтиргиси келмай қўзғалди.

- Мен борай, бошқа келарман...

Унинг овозини ҳеч ким эшитмади. "Бечора, кир ювишга энди қўли тегибди. Кундузи ишда, яна уй иши. Бунга ҳам қийин". Шу пайтда келинига ачинди. Шу хаёллар билан эшик олдига етганида тасодифан ичкаридан ўғлининг фарзандини эркалатаётгани қулоғига чалинди.

Демак, Аҳаджон уйда. Негадир унинг ташрифи келинига ҳам ўғлига ҳам ёқмагандек туюлди. Юрагининг бир чети алланечук зирқиради.

Булар шунчалар ҳам бандки, барчаси ўзи билан ўзи овора...

Йўл-йўлакай ўзини ортиқчадек сезиб, юраги тўлиб-тошди. Кичкинагина хонасига кўнгли оғриганча қайтди.

Умида ЭГАМБЕРДИЕВА.