ҚАТРА

Вафодор кучук

Ўғлим Боғишамолдаги холасиникидан қутичага солиб кучук олиб келди. Унга "Рекс" деб ном қўйди. Кучук жигарранг, ёқимтой. Кўзлари чақнаб турарди. Уни яхши парвариш қилдик. Кучукча тезда бизга ўрганиб қолди. Нотаниш одамни уйимизга йўлатмайди. Бизни овозимиздан билади, шекилли, хархаша қилмайди. "Рекс" дейишимиз билан думини ликиллатиб, кўзларини жовдиратиб ёш боладай эркалайди. Бирор жойга кетаётсам ортимдан эргашар, қайтиб келсам ёнимга югуриб келарди.

Ёз ойи. Эрта тонг бозорга йўл олдим. Кучук ҳам мен билан эргашиб бекатгача чиқди. Бозордан қайтдим. Гўё у мени кутиб олгандай ёнимга чопқиллаб келди. Хуштак чалиб "Рекс" деб чақирсам, ёнимга югуриб келарди. Бу ҳол уч-тўрт марта такрорланди. Ғира-шира эди. Йўлдан машиналар визиллаб ўтиб турарди. Мен бекатда эдим. Кучук катта асфальт йўлни босиб ўтмоқчи бўлди. Қулоқларини динг қилиб атрофга қаради. Тез югурди, лекин ўтиб улгуролмади. Пастдан келаётган "Жигули" кучукни уриб юборди. У машина гилдирагининг тагига тушди. Бир-икки марта ингранди. Сўнг уни чиқмади. Қонга беланиб кўзини юмди, туролмади. Ҳайдовчи йигит эса кучукка эмас, машинасига ачинарди...

Мен кучукни ёш болани кўтаргандай авайлаб, йўлнинг четига олдим. Ариқ бўйига ётқиздим. Ҳашак юлиб устига ёпдим. Тупроқ тортиб қўйдим, лекин ўша куни кечгача кучукка ич-ичимдан ачиниб юрдим. Ростини айтсам, у менга қадрдон бўлиб қолган эди. Уйим бўм-бўш кезлари кучукча менга вафодор эди. "Кучук вафо..." мақолининг мазмунини мен ўшанда тушуниб етдим.

Одилжон ҚОДИРОВ.