Дил туfёни

ҚОРГА ЁЗИЛГАН ИСМ

Яна қиш келди. Ширин хотираларни ёдга солиб оппоқ қор ёға бошлади.

Ёдингдами, ўшанда ҳам мана шундай қорли кун эди. Бахтиёр эдик. Ишқ сурури, висол бахти юракларимизни обод этарди. Мен эса осмон пештоқига тахт қуриб шу бахтиёрликдан маст эдим.

Сени илк бор оппоқ қор майдалаб-майдалаб ёғаётган кунда учратгандим. Ўшанда худди заминга озор етказмаслик учун секин-секин юриб борардинг. Бахтимга ёлғиз эдинг. Сени кўрдим-у, негадир суҳбатлашиб кетгим келди. Йўқ, ўйлама, бу шунчаки эрмак эмасди. Аксинча, ўзим ҳам тушунмайдиган самимий истак эди, холос. Хуллас, ана шу иродага бўйсундиму, сен томон юрдим. Етиб олгач, салом бердим. Сен эса юзимга бир нигоҳ ташладинг-да, ажабланганча алик олдинг. Сўнг бир сўз демай яна ўша сокинликда йўлингда давом этдинг. Ҳатто, ёнингда кетаётганимга ҳам эътибор бермадинг. Назаримда ўз хаёлларинг билан банд эдинг. Мен эса сендан "гап" ололмагач, орқангда қола бошладим. Гапирмаганинг учун дам жаҳлим чиқса, дам ўз ҳолимга кулгим келарди. Негаки, ҳали ҳечам бундай ноқулай ҳолга тушмагандим. Қизиқ, негадир ўша кезда сенга нисбатан бир қадар ҳурматим ортганини ҳис қилдим. Ва қандайдир куч ортингдан қолмасликка ундади.

Сендан кўз узмай ортингдан изма-из боравердим. Шу пайт кимдир исмимни айтиб чақириб қолди. Шошиб орқамга ўгирилсам, дўстим Бобур экан. У билан анча суҳбатлашиб қолиб кетдим. Айни шу дамда эса сен муюлишдаги кўчага юрдинг. Бобур билан хайрлашганимда эса аллақачон қаергадир "ғойиб" бўлгандинг. Орадан бир ҳафтага яқин вақт ўтибгина сени қайта учратдим.

Тақдирни қараки, ўша куни ҳам оппоқ қор ёғарди. Сени яна ўша йўлакда учратдим. Аввалига эътибор бермасликка ҳаракат қилдим. Аммо ўтган галги жавобсиз муносабат қалбимни куйдириб ўтгандай бўлди. Бош кўтарган қандайдир туйғуга бўйсуниб, сен томон юрдим. Яна ўша нигоҳ, салом-алигу сукут. Энди бундай жимликка чидай олмасдим.

Сени иккинчи бор учратганимда, "Бу сафар, албатта, суҳбатлашаман" дея ўз-ўзимга сўз бергандим. Шу боис ёнингда, ортингда қолмай кетавердим. Ўртамизда сукут. Сен эса ҳамон менга бепарво. Кайфиятим тушиб кетди. Кейин эса нима дейишни билмай шеър ўқий бошладим:

Жимсан. Нигоҳларинг ерга қадалган,

Сен мағрур борасан нигоҳ ташламай.

Билмадим, сўзларинг кимга аталган,

Суҳбат қургин бир бор, дилим ғашламай.

Ниҳоят, сен тилга кирдинг:

- Тузуккина шоир экансизу, - дединг жилмайиб. Бу жилмайишингдан бахтиёр юрагим жиз этди.

- Худога шукр, тош тил ҳам эриди,- дедим дадилланиб. Бу бизнинг илк суҳбатимиз дебочаси бўлди. Бироқ сен ҳақингда исмингдан бошқа ҳеч нарса билолмадим. Бекатгача бирга кетдик. Эртани сабрсизлик билан кута бошладим. Билсанг ўша куни то тонггача суҳбатимизни бирма-бир хаёлимдан ўтказиб, гапларингнинг мағзини чақишга ҳаракат қилгандим. Кейин эса тезроқ тонг отишини ва сени яна тезроқ учратишни жуда-жуда истагандим.

Эртаси куни йўлингни пойладим. Сен эса негадир доимгидан кечга қолаётгандинг. Юрагимда минг хавотир билан кутгандим сени ўшанда. Ниҳоят, олис йўл бошида сен кўриндинг. Ёнингга гўё учиб бордим. Сен буни кутмагандинг чоғи ҳайрон бўлиб саломлашдинг. Минг ҳадик билан кеч қолганинг сабабини сўрадим. Сен қўшимча дарсинг борлигини айтдинг. Яна суҳбатлашиб кетдик.

Аста-секин бу одатий ҳолга айланди. Сени ҳар куни кутиб олар ва бекатгача кузатиб қўярдим. Бу орада бир-биримиз ҳақимизда анча билиб олдик. Ўртамизда бора-бора дўстликдан кўра кучлироқ туйғу пайдо бўлди. Сен умрим мазмунига айлангандинг. Бу ишқ ҳижрони иккимизни ҳам чўчитарди. Аммо висол онлари унга дарров малҳам қўярди. Ўтган вақт иккимизни қанча синовлардан ўтказмади?! Турли ғийбатлару миш-мишлар ҳам сени мендан, мени сендан узоқлаштира олмади.

Кейин эса муносабатларимизни мустаҳкамлаш, ҳаётимни сен билан боғлаш умидида уйингга "элчи"ларимни жўнатдим. Бироқ уйингдагилар ҳали ўқишинг борлигини айтиб, розилик бермадилар. Кутишга сўз бердим. Лекин янглишган эканман. Ота-онангнинг сўзларига ишониб, хато қилдим.

Совчилар "кутамиз" дея қайтишгандан сўнг, орадан ҳеч қанча вақт ўтмай, хизмат сафарига боришимга тўғри келди. Бир ой кўп муддат эмасди. Бироқ бу ҳижрон мен учун асрларга тенгдай кўринарди. Жисмим сендан узоқлашди-ю, кўнглим сен билан қолди. Ҳар куни, ҳар дақиқада чеҳранг ёдимдан кетмасди. Тезроқ ортга қайтишни, чарос кўзларингга тўйиб-тўйиб термулишни истардим.

Сафарим ниҳоясига етиб, дарҳол ҳузурингга ошиқдим. Аммо... Умидларим чил-чил синди. Минг афсуски, сени излаб тополмадим. Ўтган вақт мен учун ардоқли инсонни ўзга бир кишининг ёрига айлантириб улгурган эди. Уйга келдиму, синглимдан юрагимни тилкалаган, вужудимни рашк ва алам ўти билан ёндирган, дилимга армон деган ёзувни ўйган хабарни эшитдим. Уч кун аввал ёғаётган қорга термулиб, сени ўйлагандим. Билмадим, ўша вақтда сенинг кўнглингдан нелар кечган? Балки, толедан сармаст бўлиб, мени унутгандирсан?... Шу каби ўй-хаёллар қалбимни тирнайди. Изтиробларимни эса тил билан ифодалаб бўлмайди.

Вақт - ҳар қандай дардга малҳам, дейишади. Бироқ бу фалсафа мен учун айтилмаган экан. Мана орадан шунча вақт ўтди. Лекин дардим тобора чуқурлашса чуқурлашдики, даво тополмадим. Йўқ, сени айбламоқчи эмасман. Биламан, ота-онанг раъйига қарши боролмагансан.

Ишқни йўқотгач, сурурбахш, сени ёдга соладиган қишни ёлғиз қарши ола бошладим. Бугун ҳам қор ёғяпти. Мен эса ўша йўлдан, иккимизни муҳаббат дунёсига олиб кирган кўчадан танҳо кетиб боряпман. Қор майдалаб ёғмоқда. Мен эса хотираларга қўшилиб, ўша бахтли кунларни соғиниб, худди сен каби секин-секин юриб боряпман.

Оппоқ қорга исмингни ёздим. Аммо ёғаётган қорлар исмингни бир зумда кўмиб ташлади. Гўё улар ҳам сени унутишимни хоҳлаётгандай. Қорли кунда сени топгандим ва не ажабки, шундай кунда бир умрга йўқотдим.

Ошиқнинг кечмишини оққа кўчирувчи Зилола РАҲМОНОВА.