Этюд

КЎКЛАМ ЖИЛОСИ

Баҳор атрофни тобора гўзаллаштиришга уриняпти. Дарахтларни либослаб, заминни яшилликка буркамоққа бунча ошиқмаса?! Мудроқ кўзларни ишқалаб, бош кўтармоққа чоғланаётган майсалар, дарахтларнинг аёзларга тоб берган чидамкор вужудини ёриб чиқмоққа шошилаётган куртаклар... Улар нимадир деяётгандай... Эшитгандай, тушунгандай бўламан уларни. Заминга, баҳор нафасини энтикиб қарши олаётган борлиққа қулоқ тутаман... У аста шивирлайди: "Уйғонинг!" шу биргина калом, шу оний чорлов нафақат моддиятни, эҳтимолки, мудроқ босган ва кўз юмишга чоғланаётган туйғуларни ҳам уйғотмоқ илинжида чертилган тордай жаранг топади...

Анҳорлар лабида ниш урган кўклам даракчилари инсониятга ёшариш ва яшаш завқини улашаётгандай. Шарқираб оқаётган сувнинг жаранги кўнгилга илҳом бағишлайди. Баҳор элчилари бўлган қалдирғочлар қанотида келган ободлик, эзгулик сурури дилларни яйратади.

Яшил либосларини яшнатиб, кўз-кўзлаётган замин юзларини гоҳ-гоҳида ювиб, гардлардан тозалаётган ёмғир гўёки қалбларни ҳам нокерак ҳислардан озод этаётгандек...

Баҳор ташрифидан шод кўнгилнинг шавқига қўл берамиз. Ундан баҳра оламиз, ширин тафт туямиз. Унда ёшлик бахти, ёшариш аҳди бор...

Зилола РАҲМОНОВА.