Бадиа

ОНАМ - САЖДАГОҲИМ

Онажоним менинг... Гоҳида вақт топиб йўқлолмасам, овозларингиздан таскин топаман. Қўнғироқ қиламану, сизни ўз ташвишларимга кўмиб юборганимни сезмай қоламан.

Тақдирнинг паст-баланд сўқмоқлари матонатимни синаганда, далдангиздан куч оламан. Сиз умид берасиз ногоҳ синовларга дошим етмаса... Омонат дунёда ғаниматимсиз... Гоҳи ўзгалар меҳрини қозониш илинжида хою ҳавасларга кўмиламан. Бироқ... сиздай ғаниматим, меҳрибоним қошига соғинганингизда, соғинганимда қушдай учмоққа вақтни қизғонаман. Шунда ўзимдан, кимларнидир, нималарнидир рўкач қилган вақтдан жуда-жуда нафратланиб кетаман. Сизни, бағрингизни қаттиқ соғинганимни ҳис қиламан.

Баъзида сиздай хушфеъл, сиздай бағрикенг, сиздай сабрли бўлолмаётганимдан ўкиниб кетаман. Ўзим бугун онаману, лекин сизнинг ёнингизда ҳалиям бола эканимдан воз кечолмайман. Гоҳида фарзандларимнинг хархашалари, болаларча тўполонларидан жаҳлим чиққанини, уларга жаҳл устида "яхшигина" дакки берганимни сезмай қоламан. Жаҳл отидан тушгач, ўйланиб қоламан. Сиз бизга дакки беришда ҳам эҳтиёткор бўлганингиз, мулойимлик билан қилган хатоимизни тўғрилашга имкон берганингиз ёдимга келади. Сиздай вазмин бўлолмаётганим катта камчилигим эканини шундай дамларда янада теранроқ сезаман.

Ҳаёт - бешафқат. Гоҳи-гоҳи унинг зарбалари ожиз кўнглимни чил-чил этади. Ва мен яна сиздан, меҳрингиздан ором топаман. Дийдорингизга ошиқаман... Тафтингизни бағрингизда ҳис қилгачгина, безовта қалбим таскинга бош эгади.

Сабримни синаётган қисмат имтиҳонлари қошида гоҳо ожизлигимни сезаман. Шунда бардошдан тикиб берган либосингизни олисларга отиб юборгим, ундан воз кечгим, ўзимни тақдир қўлига топширгим келади. Аммо... яна сизнинг ўгитларингиз мени олға интилишга, қийинчиликларга енгилмасликка, ҳар қандай вазиятда ҳам ўзликни йўқотмасликка, сабр - яхшиликнинг дебочаси эканлигига ишонишга ундайверади.

Яхшиям, Сиз борсиз, онажонгинам...

ЗАБАРЖАД.