ҲИКОЯ

КУЗГИ ЯПРОАР...

Қандай қилиб хушимдан кетиб қолганимни билмай қолдим. Кўз очиб қарасам, касалхонада ётибман. Атрофимда оқ халатли шифокорлар... Уларнинг каттароғғи менга қараб: " - Ҳа, айёр қиз, ўзингизга кел- дингизми?" - деб кулди.

- Менга нима бўлди, дўхтир?... - деб базўр сўрадим.

- Вақтида овқатланмаганингиз учун силлангиз қуриган, чарчагансиз. Бор-йўғғи шу.., - деди-да, томиримни ушлаб, юрак уришини текшира бошлади.

Ростдан ҳам кейинги пайтларда иштаҳам йўқолиб, камовқат бўлиб қолгандим. Иш, деб ўзимга эътибор бермай қўйгандим.

...Палатада икки киши эканмиз. Шеригим кексароқ аёл экан. У мени кўриб: " - қизим-ей, қўрқитиб юбордингиз-ку... Ҳали ёшсиз, ўзингизни олдириб қўйманг. Иш ҳам, дам олиш ҳам вақтида бўлиши лозим. Ахир, қопга ҳам сомон тиқишса, кейин тик туради, болам", - дея мени койиган бўлди.

Эрталаб катта шифокор кирди. Аввал онахонни, кейин мени текширди.

- Бугун бутунлай бошқа одамни кўряпман. Сиз толиққансиз, асабларингиз чарчаган. Болалардан нечта бўлди? - деб сўради.

- Болам?.. Болам йўқ.., - дедим нигоҳларимни ерга қаратиб.

- Ҳали турмушга ҳам чиқмаганман, дерсиз? - деди у вазиятни юмшатиш мақсадида ҳазиломуз.

- Ҳмм... шунақа, - дедим охиста.

- Ёшингиз нечада?

- Ўттиз бешда, ҳаётдан орқада қолганман, - дедим менга ҳам унинг ҳазил оҳанги таъсир этиб.

- Э, шунақа демайсизми? Ҳали ҳам кеч эмас, ҳаётингиз олдинда экан-у. Бардам бўлинг, - деди, сўнг қўшиб қўйди: " - Дориларни вақтида ичинг..."

Дўхтир чиқиб кетаётганида уни тўхтатдим : " - Бир нима сўрасам майлими?"

- Ҳа, тинчликми?

- Дўхтир, уйимиз узоқ қишлоқда. Шунинг учун яқинларим мендан хабар ололмайди. Тамадди қилиб туриш учун вақти бемаҳал ул-бул нарса сотиб олишга ташқарига чиқсам бўладими? - дедим.

- Ҳа, бемалол. Аммо кўп қолиб кетманг...

Шу пайт хона ташқарисидан кимларнингдир овози келди. Дўхтир палатадан чиқиб кетаётиб, бир гуруҳ болаларга кўзи тушди. Улардан бири: "-Кечирасиз, биз устозимиз Фаридахон Узоқовани кўргани келгандик. Шу хонада дейишди..." - деди.

- Ҳа, шу ерда, марҳамат, киринглар.., - деб болаларга ичкарига киришга рухсат берди.

...Талабаларимнинг йўқлови кўнглимни ёриштириб юборди.Болалар билан анчагача чақчақлашиб ўтирдик. Касалхонадан чиққунимча касбдошларимнинг оёғғи узилмади. Буни кўрган дўхтир: "Фаридахон, мени алдабсиз-да, а? Шунча одам ҳар кимнинг ҳам олдига келавермайди", - деди мени руҳлантириб.

- Ҳа, улар менинг қадрдонларим.., - дея кулиб қўйдим, хурсанд бўлиб.

... Палатадошим соғғайиб уйига кетгандан кейин, ёлғғиз қолиб зерикдим. Шунда дўхтирдан менга ҳам жавоб беришини сўрагандим, қаршилик кўрсатди:

- Ҳали бутунлай тузалганингиз йўқ. Ҳеч нарсани ўйламай, яна икки-уч кун ётасиз.

Унинг жиддий муомаласидан индаёлмай қолдим. Ўн кун даволанганимдан кейин дўхтир менга жавоб берди, ва:

"- Фаридахон, бугун уйга қайтасиз. Нарсаларингизни йиғғиштириб бўлгач, ташқарида мени кутиб туринг", - деди-ю, ўзи шошиб чиқиб кетди.

Очиқ ҳавога чиқиб турсам, дўхтир енгил машинасида ёнимга келиб тўхтади-да, "- Фаридахон, чиқинг машинага", - деди.

Мен ийманибгина машинага ўтирдим. Кейин: "-Дўхтир, ўзим кетавераман", - дедим ҳижолат бўлиб.

- Ҳечқиси йўқ, шу баҳона уйингизни ҳам кўриб келаман-да, - деди у ҳазил-мутойиба билан. - Ё... мумкин эмасми?

- Нега унақа дейсиз, уйимнинг тўриси сизники, дўхтир, - дедим чин кўнгилдан.

...Уйга ҳам етиб келдик. Уйим бир хонали. Яхшиямки, саришта қилиб қўйган эканман. Меҳмон хонтахта атрофига солинган тўшакка ўтираркан, дуога қўл очди: " - Шу уйнинг тўриси меники бўлгани рост бўлсин"...

Чой қўймоқчи эдим, дастурхон солишга унамади. Дўхтирни кузатгач, ўйланиб қолдим. "Ғалати одам экан, мен уни камгап деб ўйлабман-а..."

...Касалхонадан келганимни билган қўшниларим бир-бир киришиб, ҳол-аҳвол сўрашди. Орадан уч кун ўтиб, дўхтир уйимга келди. Ичкарига таклиф қилдим. У эса уйга кираркан: " - Уйнинг тўриси ҳали ҳам бўшми?.." - деб кулиб қўйди.

- Ҳа, бўш. Ўтинг, юқорига, - дедим қўлидаги нарсаларни оларканман.

Дарров овқат тайёрладим. Маставани ичгунича ҳам ҳеч нарса демади. Бўш косаларни олиб чиқиб қўйгани жойимдан тургандим: " - Фаридахон, ўтиринг... Гап бор..." - деди у. Косаларни хонтахтага қўярканман, охиста жойимга ўтирдим.

- Фаридахон, яхши бўлиб қолдингизми? - деди.

- Ҳа, раҳмат. Сизнинг ёрдамингиз билан... соғғайиб кетдим, - дея нигоҳларимни ерга қададим.

У бироз ўйланиб қолди-да, яна гап бошлади: "- Фаридахон, мен сизга ёқаманми?.."

Тўғғриси, бироз каловланиб қолдим. Кейин ўзимни ўнглаб: "Ҳа, албатта, сиз тажрибали дўхтирсиз..." - дея олдим.

" - Фақат доктор сифатидами?" - деди у яна савол бериб. " - Дўхтир сифатида ҳам, инсон сифатида ҳам. Ахир, сизда инсоний фазилатлар бисёр", - дея базўр унинг кўзларига қарадим.

- Унақа бўлса яхши, мен сизга уйланмоқчиман, - деди дабдурустдан.

(Давоми бор)

Соҳибахон ҲОШИМОВА.