ҚАЛБЛАРНИ УЙҒОТГАН ФАСЛ

Соғинч. Мен бу туйғуни тафтингда туриб сезяпман, яқинингда бўлсам-да, янада сен томон ошиқиб боряпман. Гавҳаршода сўзлар ичра сени алқаш учун энг чиройли иборалар қидираман. Она табиатнинг сулув келинчаги Баҳорим! Бунчалар осуда ва гўзалсан! Сенинг мусаффо осмонингга боқиб тўймайман. Қуёш ўзининг заррин нурлари ила ҳаёт давомийлигини акс эттираётгандек, жилваларга кўзларимни қадайман. Ўзимда янги ҳис - куч топаман.

Ҳур ўлкамдаги баҳорим, момоларим сингари мунис, дониш чеҳранг дилимга ошуфта. Гўё қалбларга меҳрибонлик уруғини сочувчи, неъмат улашувчи ўзинг. Онажонимнинг очиқ юзли чеҳрасида, кумуш сочларида, ҳатто кафтларидаги ёриқларда ажиб сеҳрингни топаман. Меҳнаткаш, заҳматкаш деҳқоним сенда ўз қадрини топади.

Ҳар кўклам отам кенг ҳовлимизга мевали кўчатлар ўтқазади. Биз фарзандлар эса кўмаклашиб, биримиз новдани ушлаймиз, биримиз сув қуямиз. Бу такрорий одат бугунга келиб невараларга кўчган.

- Энди ўлмаймиз... - деб қўярди жонкуяр отамиз, - баҳорга ҳам етиб келдик...

Дарҳақиқат, эзгулик, яхши амаллар шу фаслда янада кўпаяди.

Хуш келибсан, Баҳорим!

Ҳамрохон МАМАТҚУЛОВА,

Жалақудуқ тумани, Ойим қишлоғи.