ДУНЁНИНГ ИШЛАРИ

НАДОМАТ

Аёл ишдан қайтди. Жамоадошларидан бирининг аччиқ кесатиғи бугун жон-жонидан ўтиб кетди. Анчадан бери ёлғизлик дастидан озурда бўлган дил бир неча соат олдин санчилган пичинг нишидан тарс ёрилди. Уйига келган аёл яккаёстиқ ётоғига кириб, бор аламини кўз ёшларидан олди. Тақдиридан, ёлғизлигидан ўксиниб-ўксиниб йиғлади. Ўтмишидаги хатоларидан надомат чекиб бўзлади.

...Ёшлигида жудаям гўзал ва латофатли эди. Ғоят хушбичим ва хушрўйлигини ўзи ҳам биларди. Шу билан бирга хоҳлаган одамининг қалбини ишғол қила олишини ҳам жуда яхши англарди. Шунинг учун юзи гўзал ва лекин қалби кибрли бу аёл ўзига юқори баҳо беришни одат қилганди. Аммо ҳамма нарсага етган ақли ҳусн вақтинчалик эканини, кун келиб, бу чирой юзини тарк этишини, ҳусну латофат шу пайтгача ҳали ҳеч кимга вафо қилмаганини тушунишга етмасди.

Тўғри, бошида ҳаммаси рисоладагидай эди... Аммо аёл ўз гўзаллиги-ю ҳузур-ҳаловатини оналик, аёллик бахтидан устун қўйганди.

Вақтики келиб, унга ҳам келин бўлиш насиб этди. Оила, рўзғор, турмуш ҳақида тўкис тушунчаси бўлмаган, оила қуришни эри билан қўлтиқлашиб, ресторанма-ресторан юриш деб тушунган қиз тўйидан кейиноқ уй юмушларида анча-йин нўноқлигини билдириб қўйди. Оддийгина пиёз тўғраш-у чой дамлашда ҳам қийналиб қолди. Янаям қайнонаси кўпни кўрган, оғир-вазмин аёл экан. Келинининг камчиликларини юзига солмади. Унга уй-рўзғор ишларини ширинсўзлик билан ўргата бошлади. Бироқ қайнонанинг бу ҳаракатлари зое кетди. Танноз келинчак уй юмушларини ўрганишни хоҳламади, қайнонага бўйин эгмади. Аксига олиб, "тинчгина яшаш" ниятида эри билан кўп қаватли уйлардан бирига чиқиб кетди. Аммо у ўйлаганидек бўлмади. Оилани мустаҳкамловчи ришта-фарзанд экан. "Болали уй-бозор", дейдилар. Турмуш бола билан файзли. Биринчи фарзандни олдиришнинг оқибати яхши эмаслиги ҳақидаги шифокорларнинг маслаҳати кор қилмади унга. Оналик бахтини ҳис этиши, бу дунёда она деган шарафга эга бўлиши мумкин бўлган тўнғич фарзандидан воз кечди. Ҳали бу ёруғ оламни кўрмаган жигарпорасини яшаш бахтидан бенасиб этди. Бундан хабар топган эри бошини олиб уйдан чиқиб кетди.

Мана, йигирма йилки, остона ҳатлаб қайтгани йўқ. Куни-кеча телевизордан "Оила тилсими" кўрсатувида собиқ эрининг оиласини кўрсатишди, маҳаллада намунали хонадонлардан бўлиб, аёли уч нафар фарзандига бош-қош экан. Афсус... ҳавас қилса арзигулилик бахт. Ортида ҳаётининг давомчилари бор. Унда-чи, унда нима бор, бу ҳаётда топгани ёлғизликми!... Ўзига ортиқча бино қўйиб, топгани танҳолик азоби бўлди.

Аёл ўтмишни хотирлади. Айниқса, бугун навбатчиликда қолиши керак бўлган бир касбдошининг "Сиз қолақолинг, ахир уйда ҳам нима қилардингиз, ёлғиз ўзингиз" деган гапидан қалби тирналди. Ёшлик-бебошликда йўл қўйган хатоларидан надомат чекди. Лекин кеч, жуда кеч. Вақтни энди ортга қайтариб бўлмайди. Кемтиклик ярашмас экан одамга. Ёлғизлик фақат Яратганга хос. Бандалари танҳоликни ихтиёр қилмагани яхши экан...

Виждон азоби-ю ёлғизлик изтиробида қолиб афсус-надомат чекаётган аёл унсиз йиғларди...

УМИДА.