КЕЧИНМА

ИШҚДАН ҚОЛГАН АЗОБ...

Кўнгилнинг жимжит кўчасида овораман. Ишқдан телбалик либосини кийган юракда ингроқ: "Ишқ - бунча беаёв!", хўрсинади умиднинг қўлларида ожиз титраётган қалб.

Овутолмайман уни... Тушунтиролмайман, қийналаман тақдир ўйинларидан. Кўнгиси келмайди унинг. Негадир бечора кўнгил ҳам ўзи "туш" деб хаёлланаётганига ишонтиришга уринади мени.

О, бунча бешафқат бўлмасанг, ҳаёт?! Қара, кечагина бахтдан "ял-ял" ёниб яшнаётган кўнгилнинг юзларида ажин...

Кексалик букиб қўйибди мағрур қаддини. Ишонганининг илтифотисиз, меҳрисиз, совуқ юз ифодаси бир кунда қаритибди шўрликни. Бўғзида оғир хўрсиниқ. Тилда ожизгина титроқ сўз: "Соғиндим...".

Соғинч юкидан зада кўнгил яна ингранади. Тополмайди истаганини. Беҳол чўккалайди ишқнинг қаршисида. Ишқ эса ошкора рад этади гардсиз изҳорни. Эритолмайди эрка сўзлар музлаган нигоҳни... Кўнгил қаттиқ "оҳ" тортди-ю, шу "оҳ" билан барига якун ясади. Забонидан учган сўзларга эса жамики аламни, нафратни жойлади: "Ишқ, алвидо! Хотира, салом!"...

Зилола РАҲМОНОВА.