(МАСАЛ)
УМИД ШАМИ
Бир хонада тўртта шам ёниқ турарди. Хона шу қадар жимжит эдики, ҳатто пичирлаб гапирилса ҳам бемалол эшитиларди.
Биринчи шам:
- Мен ишончман, аммо ёниқ қолишимнинг ҳожати қолмади, менинг борлигимга ишонч ҳам йўқ,- деди-да, ўчиб қолди.
Иккинчи шам:
- Мен ишқман. Аммо заруратим қолмади. Одамлар ҳамиша мени ўзларидан узоқлаштиради,- деди.
У гапираётганида енгилгина шаббода уни ўчириб қўйди.
Учинчи шам ҳам жуда хафа эди:
- Мен самимиятман, инсонлар ўзгаларга мен билан бирга бўлишларини уқтиришади, аммо ўзларига керак маҳалим мени ҳатто ёдларига ҳам олишмайди,-деди.
Самимият шами ҳам секингина ўчди.
Шу пайт бир қизча хонага югуриб кирди ва учта шамнинг ўчиб қолганини кўриб, йиғлай бошлади. Тўртинчи шам эса унга шивирлади.
- Қўрқма, мен атрофга нур таратар эканман, қолганлар ҳам қайтадан ёнади ва ёруғлик таратади. Чунки мен умидман.
Қизча қувончдан ўзига сиғмай умид шамини олди ва у билан қолган учта шамни ёқиб чиқди.
Раъно ИСМОИЛОВА,
Хўжаобод тумани.
|