ТУРМУШ ЧОРРАҲАЛАРИДА

ЮРАГИМДА ЙИҒЛАЁТГАН ДАРД

Инсон орзу билан тирик. Умид билан бахтли. Меҳр билан соғлом. Аммо ...Орада яна бир атама бор: Армон... Ана шу туйғуда бутун бир умрни емиришга қодир куч бор. Мен шу куч қудратини англаб етганимда кеч эди...

Оддий оилада вояга етдим. Онам уй бекаси, отам бор умрини ерга бағишлаган соддагина қишлоқ одами. Биттагина фарзанд бўлганим боис, уларнинг бор меҳри фақат меники эди. Мактабни тугатгач, тиббиёт олийгоҳига ҳужжат топширмоқчи бўлдим. Онам:"Қиз боласан, ўқиб олим бўлармидинг?!" дея қаршилик кўрсатдилар. Лекин меҳрибон отажонимнинг биргина сўзлари билан онам ҳам рози бўлдилар.:"Қўявер, онаси, эртага касал бўлсак, дардимизга шифо топса ёмонми? Ўзимизга нафи тегади-ку!"

Катта тайёргарлик, ота-онамнинг дуолари сабабми, ўқишга кирдим. Астойдил билим олдим. Ҳар гал азим Тошкент бағридан қишлоғимга борсам, ота-онамнинг соғинчли нигоҳларига дош беролмай "албатта, етук шифокор бўлиб қайтиб, уларнинг ёнида бўламан", дея ўз-ўзимга сўз берардим. Аммо бора-бора бу тилак ўрнини пойтахтда қолиб ишлаш истаги эгаллади. Назаримда, олис қишлоқдагидан кўра замонавий шаҳарда имкониятларим кўпроқ эди. Ва мен шундай қилдим. Онамнинг кўз ёшлари, отамнинг илтижога тўла сўзлари ҳам мени фикримдан қайтаролмади. Уларнинг оила қуришим ҳақидаги гаплари эса табиатимни хира қилди, холос. Мен учун оила ҳам, кўнгил истаги-ю муҳаббат деганлари ҳам фақат илм ва ишда эди.

Йиллар ўтди. Пойтахт менга ўзим истаганимдан кўпроқ истиқбол берди. Аввал номзодлик, кейин докторлик ишини ёқладим. Қанча-қанча беморларга шифо улашдим. Яширмайман, ёнимга олис жойлардан дардларимга малҳам сўраб келувчиларни кўриб, ғурурланаман. Аммо...

Иш, илм билан бўлиб қишлоққа боришим узоқлашди. Ҳар гал бораману ота-онамнинг дийдорига тўйиб-тўймай ортга қайтаман. Бир сафар борсам, отамнинг юзлари заҳил, беморлиги шундоққина кўриниб турарди. "Кексаликнинг аломати-да, қизим" деганларига ишониб, ортимга қайтдим.

Орадан икки кун ўтиб, телефонимга хабар келди:"Тез етиб кел. Отангнинг аҳволи оғир".

Ўша кунги мажлисни ўтказиб, йўлга чиқдим. Кечга томон қишлоққа етиб келдим. Дарвозамиз ёнидаги уч-тўрт одамни кўриб, юрагим орқага тортиб кетди. Ҳеч ким билан кўришмай отам ётган хонага отилдим. Бечора отажоним...Мени доим эркалаб, йиғласам юпатиб, йиқилсам кўтариб катта қилган қўллари гўё жонсиз. Бош томонида эса йиғидан қизарган кўзларини отамнинг нурсизланаётган кўзларига тикканича ғарибгина онам...Ёнларида жигаргўшасининг биргина сўзларига муштоқ отамнинг яқинлари...Бу мунг тўла даврада мен кам. Биргина фарзанди, кўзининг қорачиғи, умрини бағишлаб умр сўролмагани, меҳрини бериб меҳр кўролмагани мен кам эдим. Ғамгузоримнинг қучоғига отилдим. Овозимданми, ёҳуд фарзандининг иссиқ тафтиданми отам кўзларини очди.

Лаблари холсиз пичирлади. "Келдинг-ми, қизим, эркам?"

Гапиролмасдим, бўғзимни куйдираётган аччиқ йиғи забоним тиллашишига йўл қўймасди.

"Қизим, мендан кейин онангни ёлғизлатма".

Бу меҳрибонимнинг сўнгги сўзлари эди. Дод солдим, фарёдим кўкни тутди - фойдасиз. Умрини, топганини менга бағишлаган, меҳрини аямаган, шу даражага етишимга сабабчи отажонимдан айрилгандим. Тақдир энг катта армонни умримга муҳрлаб кетганди.

Нега қошимга шифо сўраб келувчиларга малҳам бўлдим-у, менга жон риштасини боғлаган, доим қўллаган, умримга умр сўраб дуода бўлганим - меҳрибонимнинг дардига шифо беролмадим. Излаганида, истаганида ёнида бўлолмадим. Нега? Шу қадар тубанлашдимми? Ишни, амални ота-онадан устун қўядиган даражада имондан олисладимми? Топганларим эвазига олганим - ана шу жавобсиз сўроқлар қатидаги АРМОН!

Англаганим: бу югурик ҳаётда ота-она ғанимат, меҳр ғанимат. Уларнинг қадрига етмаганимиз, меҳрини кеч билганимиз эса армондир.

Шифокор қизнинг армонларини оққа кўчирувчи

Зилола Ғолибжон қизи.