ЮЗ БИЛАН ЮЗЛАШГАНЛАР

БУ КУНЛАР ТУШИМИЗГА ҲАМ КИРМАГАН

Халқимизга хос ажойиб удум бор. Ҳар қандай тўй-тантана, тадбир-у маросимларнинг бошида-ю охирида ёши улуғ, невара, чеварали, катта ҳаётий тажрибага эга бўлган кексалардан дуо олинади. Албатта, бунинг ҳикмати катта, энг аввало, табаррук инсонларга кўрсатилаётган эҳтиром, қолаверса, юртнинг, халқнинг бахт-иқболи тўкис эканлиги нишонасидир.

Шаҳрихон туманида пиру бадавлат, аср билан тенгдош нуронийлар талайгина. Ана шундай фариштасифат инсонлардан бири тумандаги Оқ олтин маҳалласида яшовчи Хажалхон она Ёқубовадир.

Онахоннинг икки нафар ўғли: Юнусали ва Имомали эл-юрт хизматига камарбаста. 24 нафар набира, 22 нафар чевара ва 2 нафар эваралари эса ўзининг суюкли буважонлари атрофида парвона. Момо қай бир хонадонга меҳмон бўлиб боргудай бўлса, шу куни ўша ҳовли тўйхонага айланиб кетади. Нафақат қариндош-уруғлар, балки маҳалла-кўйдаги катта-кичик Хажалхон бувини бир зиёрат қилмоққа, икки калима ширин сўзларини эшитмоққа ва дуосини олишга шошилади.

- Биз кўрган замонлардаги воқеаларни айтиб берсам, биров ишонади, биров ишонмайди, - дейди онахон. - Бугунги ёшларга эртакдай эшитилаётган очарчилик, қаҳатчилик кунларини кўрдик. Ўшандай оғир кунларни эслаб, тирик қолганимизга шукр қиламан. Худойимнинг карами кенг экан. Мана, тушимизга ҳам кирмаган даврларни кўряпмиз. Ҳатто, пулимизга бир бурда нон тополмаган кунларимиз бўлган. Бугун эса айрим жойларда ноннинг увол бўлганини кўрсам, йиғлагим келади. Болаларга тайинлайман: ҳеч қачон нонни увол қилманглар, мана ҳозир тўқчилик замони, бировнинг бировга муҳтожлик жойи йўқ. Лекин шундаям исрофгарчиликка йўл қўйган рўзғордан билингки, барака кетади. Бу насиҳатларимга ҳамма ўрганиб кетган. Нонни исроф қилишмайди. Шунинг ўзиям ибратда, болам".

Хажалхон момо бир асрни яшаб қўйган бўлсалар-да, руҳан тетик, ўтган ҳаётини яхши хотирлайди. Болаларга доим айтадиган гапи: " - Ҳеч қачон нолиманглар, сабру қаноатда, шукр қилмоқликда катта ҳикмат бор. Бир-бирингизга меҳр-оқибатли бўлинглар".

Хажалхон онанинг тилидан шукроналик тушмайди. Ўтган қийинчиликлар ортда қолди. Ўғилларини оёққа турғизгунча чеккан изтироблари, колхоз даласида ишлаб, ипак қурти боқиб, пилла етиштирганлари бугун эсидан чиқиб кетди. Аслида ўша машаққатли кунлари учун дориламон замонда яшаётганини, сабр-бардош билан қийинчиликларни енгганини ибрат тариқасида кўп такрорлайди.

Ҳа, оқар сувдек ўтиб кетган йиллар Хажалхон момо Ёқубовани элда табаррук қилди. Ҳозир онахон нафақат фарзандлари, набира, чеваралари балки, бутун қишлоқ аҳли эъзозида. Бир-биридан ширин эваралари атрофида парвона. Набира келинлар онахон хизматида.

Кексалари бор юрт, кексалари эъзозланган гўша ҳамиша тинч бўлади. Уларнинг борлиги улкан давлат, қилиб турган дуолари эса ижобат бўлиб, ҳаётимиз янада файзли ва нурли, дастурхонларимиз тўкин бўлишига асло шубҳа йўқ.

Зумрадхон АБДУЛЛАЕВА.

Суратда: юз ёшли

Хажалхон она Ёқубова.