ҚАТРА

СОҒИНЧ...

Тонг. Уйғонаман. Саркашлик яна ўз бағрига олади. Сендан ёдгорлик қолган шеърларни қайта-қайта ўқийман. Соғинч лашкарлари юрагимни зиндонбанд айлайди. Сени бедор қўмсайман. Нечун бир бор йўқлаб келмайсан, асир юрагимни озод айлаб ҳурликларга олиб кетмайсан. Ҳар тонгда, шомда, тунда мен билан узоқ-узоқ суҳбатлашар эдинг. Менга ҳеч ким ҳадя қилмаган қувонч ва бахтни кипригим илдизидан, то сочларим учигача нисор айлардинг. Дунёда сенинг меҳрингга тенг келувчи яқин сирдош бормикин? Йўқ, ҳаётимни сендан айро тасаввур этолмайман.

Ҳар тунда сени хаёлларим дунёсидан излайман. Китобдан, қаламдан сени сўроқлайман. Ана, шеърлардан бўй-бастинг кўринади, аксинг намоён бўлади.

Кел, азиз дилдошим илҳом, яна сен билан узоқ суҳбатлашайлик, оқ қоғозларга дил муҳримизни босайлик, сўз сеҳримизни кўчирайлик. Қалбим туғёнларини ҳис қилиб, зора такрор ёнимга қайтиб келсанг. Барибир бир куни сен ҳам мени соғинасан ва албатта, излаб келасан. Мана шу умид менга таскин беради.

Хосият НИГОР.