БИЗ СИЗНИ КУТАМИЗ...

Отажон... бугун сизни жуда соғиндик. Кутяпмиз... Қайтасиз... буни барчамиз биламиз. Онам буни бизга кўп айтади. Аммо яшириниб кўз ёш тўкишларини сезаман. Доим овқатланиб оила даврасида ўтирсак, сизнинг ўрнингиз бўш қолади. Буни сездирмаслик учун онам сиз ҳақингизда тинмай хотираларини сўзлаб беради. Айтишларича, биз онамнинг вужудидалигимиз чоғиданоқ сиз бизнинг эгизак бўлишимизни билган экансиз. Қандай қувонч билан исм танлаганинглар ҳақида онажоним юзида табассум билан эслайди. Сизни жуда кўргим келади.

Укам бироз шўхроқ бўлган. Лекин жудаям қалби пок. Кеча у кўчада бир амакининг оғир юкини кўтаришга ёрдам берган экан, ҳалиги амаки "Яшавор, ота ўғил, отангга раҳмат!" дебди. Уйга шошиб кириб, бўлган воқеани ҳаммамизга айтиб берди. Ва "Қанийди, шу сўзларни отамга айтиб, фахрлана олсам", дея ўксинди.

Отажон... бизни нима учун ташлаб кетганингизни биламиз. Ҳаёт шунга мажбур қилганини онажоним кўп бор такрорлаган. Қачон бўлса ҳам қайтинг, биз сизни кутамиз. Биз билан фахрланиб юрадиган ўғиллар бўлишга ваъда берамиз. Фақат бунинг эвазига, кунда бир бор бўлса ҳам "дадажон" деган сўзни айта олсак бас...

Зиёвуддин ИСМОИЛОВ.