ТУРМУШ ЧОРРАҲАЛАРИДА

МЕНДА НИМА АЙБ, ОНАЖОН!

Ташқарида қор. Кўчадан болаларнинг шўх-шодон кулгулари эшитиларди. Секин дераза ёнига бордим.

Болаларнинг баъзилари сирпанчиқ учар, қолгани эса қорбўрон ўйнашаётганди. Уларга жуда ҳам ҳавасим келди. Мен ҳам кўчага чиқмоқчи бўлиб, эшик томон назар ташладим. Ҳеч ким кўринмади, залга чиқдим, у ерда эса китоб ўқиб ўтирган тарбиячимиз Ойнур опага кўзим тушди. Аста кўча эшигига қараб кетарканман, ҳаёлимда ҳозир мени тўхтатиб қоладигандек туюларди. Аммо пайқамади...

Кўча жуда ҳам совуқ. Изғирин шамолдан кўзларимни аранг очардим. Болалар мени кўришди-ю, бироз қараб қолишди. Сўнг яна ўйинларида давом этдилар. Мен эса оҳиста улар томон борарканман, қалбимда қандайдир қўрқув пайдо бўлди. Улар мени ҳайдаб юборадигандек ортга силжидим. Буни кўриб турган болалардан бири мени ўзи томон имлади. Қувониб кетдим. Қорбўрон ўйнамоқчи бўлдик, енгил кийинганим учун бироз жунжукардим-у, бироқ бу менга завқ бағишларди. Ҳаммаси ҳар тарафга чопиб, бир бирини қувлай бошлашди. Мен ҳам ортларидан эргашган эдим, бирдан юришдан тўхтаб қолдим. Ҳар қанча уринмай жойимдан қўзғала олмасдим. Қарасам, мен ўтирган ногиронлар аравасининг ғилдираклари қорга ботиб қолган экан. Ҳаёлимдан шу ердан ҳеч кимнинг кўмагисиз ўзим чиқиб кетаман деган ўй тинимсиз ўтарди. Ахир йигитман, ёш бола эмасман. Бу оёқларимга айланиб қолган аравада 16 йилдан буён ўтирибман-ку. Бу каби ҳоллар менда кўп бўлади.

...Онажоним билан ёлғиз яшардик. Отам бизни ташлаб кетган. Онам мендан яширсада сабабини яхши билардим. Бошқага уйланиб кетганининг асосий сабабчиси мен эдим. Менинг ногиронлигим. Аммо, вақтлар ўтиб, кичиккина оиламизда эҳтиёжлар каттая бошлади. Мен онажонимга ёрдам бера олмаётганимдан чин дилдан ўкинардим. Кейин эса бизникига бир амаки тез-тез келиб кетадиган бўлиб қолди. Менга эса бу сира ҳам ёқмасди. Аммо чидашга мажбур эдим. Онам ҳам бахтли бўлиши керак-ку?! Лекин барибир бунга ғурурим йўл қўймади. Бир куни уйдан қочиб кетдим. Гарчи борадиган бошқа жойим бўлмаса ҳам. Онам мени ярим тунда бекатдан топиб, олиб кетдилар. Аммо ўша кундан улар ҳам ўзгаргандек эди. Онажоним тез-тез аччиқланадиган, мени деб, ўтиб кетаётган умрига надомат айтадиган бўлиб қолди. Бундан эса ўзимни айбдордек ҳис қилардим, кечалари йиғлаб чиқардим. Менда бахт деган тушунча йўқ эди. Онам ҳам кулмай, қувонмай қўйганди. Ўзимни кераксиз одамдек ҳис қилардим, айнан шундай ҳам эди. Охир-оқибат онам чет давлатга ишлаш учун кетадиган, мен эса меҳрибонлик уйида қоладиган бўлдим. Бунга қувонч билан кўндим. Онажоним бир йилда қайтаман, кейин қийналмай яшаймиз деганди. Мана уч йилдирки, дараклари йўқ. Мен эса бу қадрдон гўшага кўникиб ҳам кетдим.

Шу хотиралар билан совуқда қанча ўтирдим билмайман, бир пайт Ойнур опа келиб мени етаклаб олиб кетди.

Пешонамга мана шундай қисмат битган бўлса менда нима айб, онажон! Қачондир мени олиб кетишингизга ишонаман, гарчи, юриб кетишимга ишонмасам ҳам...

ДИЛМУРОД.