ҚАТРА

ЁМҒИР

Осмоннинг кайфияти худди кимгадир аччиқ қилгандек тунд. Борлиқ қорайиб, шамол олис-олислардан ёмғир ҳидини димоққа келтириб уряпти.

Мана ниҳоят, у етиб келди. Унинг ёқимли, муздек томчилари аввал сочларимга, кейин қўлларимга эркалана-эркалана, бирин-кетин учиб келган қушлардай қўна бошлашди.

Мен кафтларимни унга тутиб, шодон кулдим. "Қандай яхши, кўпдан сени кутардим, ёмғир! Ёғавер, ёмғиржон! Мени буткул ивитсанг, шалаббо қилсанг ҳам майли. Фақат ёғсанг, юрагимни соғинчдан аритсанг бас!"

Ёмғир тезлашди. Катталашди. Совуқ томчилар бошимга "чарс-чурс" тега бошлади. Билакларим ачишди, этим жунжикиб тишларим такиллай бошлади. Яна чопа бошладим. Тез югураман, деб ёмғирдан ҳосил бўлган кўлмакчаларни "чалп-чулп" атрофга сачратиб, мен энди совуқдан, ёмғирдан қочар эдим...

ЗИЛОЛА.