ҲАЁТ - ИБРАТ МАКТАБИ

ҚАЙНОНАНИНГ КЎНГИЛ ТУҒЁНЛАРИ

Ҳар бир қайнона, энг аввало, она ҳисобланади. Албатта, фарзандлари бахт-иқболини кўришни, келини билан ўз қизи каби муносабатда бўлишни истайди. Мен ҳам шундай ўйлардим. Ҳаётда эса ҳамиша сиз кутганингиз бўлавермас экан.

Турмуш ўртоғим раҳбарлик лавозимида ишлаган бўлса-да, содда, кўнгилчан киши эди. Корхонасида оддий ишчи бўлиб ишлаган бир кишини масъул ходим даражасига кўтарди. У киши кун ора хўжайинимга "қизимга совчилар келаяпти, сизлар билан қуда бўлгим бор эди", дея шаъма қилаверибди. Бир куни хўжайиним ишдан қайтгач, "қизини бир бориб кўринг", деб қолди. Тўғриси, унинг қизини яхши танирдим. Бироз манмансираганлиги учунми уни ёқтирмасдим. Шундай бўлса-да, ўша қиз билан ўғлимнинг тўйи бўлиб ўтди. Хўжайинимнинг раъйига қарши чиқолмадик...

Қиз бола келин бўлиб тушган хонадонига меҳр қўйиши, оила аъзоларини ҳурмат қилиши, уларга хушмуомалада бўлиши керак. Шундагина келинчак янги уйда ўз ўрнига эга бўлади. Бироқ менинг келиним бундан мустасно эди. Келинимда ана шу фазилатлар кўринмасди. У доимо димоғ-фироғ билан гаплашар, мурувват тушунчаларидан анча йироқ эди. Бундан эса кўпроқ ўғлимнинг кўнгли оғришини сезиб турардим.

Улар янги турмуш қурган пайтлари яхши яшашди. Бир икки йил ўтгач, келинимнинг манманлиги яққол билинадиган бўлиб қолди. Шундай бўлса-да, келинимни олийгоҳда ўқитдик. Бу орада икки қиз набирали бўлдик. Набираларимга эса кўпроқ мен қарардим. Келиним фарзанд тарбиясида ҳам уқувсиз эди. Келинга билмаганларини ўргатмоқчи бўлиб сўз очсам, беписандлик билан жавоб қайтарар, бизнинг гапимизни инобатга олмасди.

Ўғлим отаси билан бирга ишлайди. Корхонада ўзига яраша ҳурматга эга. Бироқ келинимга бу ҳам маъқул келмас, "ҳамма чет давлатига бориб жарақ-жарақ пул ишлаб топса-ю, сиз бўлса, ойликка қараб ўтирасизми?" дея ўғлимни ҳоли жонига қўймасди. Ўғлим чет элга бориб келсам, уйдаги бу каби кўнгилсиз ҳолатлар барҳам топар, деган умидда кетишга қарор қилди. Афсуски, келиним бу билан ҳам кўнгли тўлмас, бизларга бўлган муомаласи кундан-кунга ёмонлашиб борарди. Бир куни хўжайиним билан тушлик қилиб ўтирсак, ёнимизга келди-да, бизга тескари қараб, телевизорга тикилиб ўтириб олди. Унинг бу қилиғидан кўнгли ранжиса ҳам хўжайиним "овқатланиб олинг, келин", деди босиқлик билан. Келин юзини ўгирганча овқат емаслигини айтди. Шундан сўнг тўрмуш ўртоғим уни ўғлимизнинг ёнига яъни, чет элга жўнатиб юбориш кераклигини айтди. Балки вақт ўтгач, келинимиз яхши томонга ўзгарар деб ўйлаб, эрининг ёнига, жўнатиб юбордик. Набираларим эса биз билан қолди. Орадан бир йил ўтгач, ўғлим қайтиб келди, келин эса қайтишни истамаганмиш. Қизлари онасини соғиниб, юраклари эзилди. Ҳар куни "аямизни соғиндик", дея хархаша қилишади. Уларга бор меҳримни берганим билан барибир онанинг ўрни бошқа экан.

Ҳўжайиним билан қирқ йил бирга яшадик. Ҳамиша ўртамизда меҳр-оқибат, ҳурмат ва эътибор бўлган. Уларнинг рухсатисиз ҳеч бир ишга қўл урмаганман. Шунинг учун ҳам оиламизда тинчлик, осудалик ҳукм сурарди. Лекин ўғлимизга келин танлашда адашгандик. Ўзимиз тарбиялаб олармиз деб ўйлаб, катта хато қилибмиз. Охир-оқибат ўғлимни бахтсиз бўлишига сабабчи бўлдик ва икки норасида гўдакни аросатда қолдирдик.

Ҳамма жойда яхши, ёмон бор деб бекорга айтилмас экан. Азизлар, келин танлашда, аввало, унинг хулқ-атворига, муомаласига ва албатта, ота-онасининг яхши инсонлар эканлигига эътибор қаратишингизни, биз қилган хатони сизлар такрорламаслигингизни истайман.

Қайнонанинг сўзларини оққа кўчирувчи:

Раҳима АБДУРАҲМОНОВА.