Ўзбекистон - умумий уйимиз

ЎЗБЕКНИНГ УКРАИН ҚИЗИМАН...

Эзгу қалбли инсон ҳамиша нурли манзилларга интилиб яшайди. Орзу-умидлар эса маслак ва мақсад, касб ва эътиқод, оила ва юртга садоқат шарофати билан рўёбга чиқаверади. Ида Эйниховна Михайлович ортда қолган умр йўлини хаёлан

таҳлил этаркан, қувонч ва ташвишларга йўғрилган ҳаёти бесамар ўтмаётганлигидан кўнгли таскин топади.

Асли украиналик бўлган Ида Эйниховнанинг болалик йиллари уруш даврига тўғри келди. Отаси Ийних Михайлович урушга кетгач, онаси Мася, опаси Полина билан Ўзбекистонга эвакуация қилинди. Ўшанда Ида опа 3 ёшда эди. Шундан буён у ўзини ўзбекистонлик деб билади. Ўзбеклар орасида яшаб, ўзбек тилини мукаммал ўрганди. Андижон шаҳридаги 1-умумтаълим мактабида ўқиб, уни олтин медаль билан тамомлаб, Тошкент тиббиёт институтида ўқиди. Бу билимдон, салоҳиятли қизнинг кейинги ҳаёти яна Андижон билан боғланди. Андижон тиббиёт институтида ўқитувчи бўлиб фаолиятини бошлади. Талабаларга лекцияларни ўзбек, рус ва инглиз тилларида ўқийди. Ўзбек тилининг грамматикасини яхши билади. Мана салкам 50 йилдан буён олийгоҳда ўқитувчи, Андижон тиббиёт институти лимфология кафедрасининг ҳамда клиниканинг хирургия бўлими мудири бўлиб ишлаб келмоқда. Илмга чанқоқ бўлган Ида Эйниховна Москвада аспирантурада ҳам ўқиб, билимини оширди. 1977 йилда "Ошқозон ости бези яллиғланиши" мавзусида номзодлик диссертациясини ҳимоя қилди.

Тиббий кузатувлари асосидаги хулосаларини марказий газеталарда, илмий нашрларда чоп эттирди. "Вена томирларининг кенгайиши", "Умуртқа поғонаси касалликлари" сингари 200 дан ортиқ илмий мақолалари юртимиздаги ва хорижий газета ва журналларда босилди. Йиллар давомида кўплаб методик қўлланмалар яратди.

Буларнинг ҳаммаси шифокорда амалиётда ўрганганларини илмий ривожлантириш истаги кучлилигидан далолатдир. Ҳар қандай шароитда ҳам, қанча ютуқлар, муваффақиятларга эришган бўлса-да, Ида опа хотиржамликка берилмаган. 40 йилдан буён жарроҳлик қилаётган бўлса, тиббиётда жарроҳликдай оғир касб йўқлигини билгани холда тинимсиз ўқиш, изланишлар олиб боришдан чарчамади. Устозлари профессор Сотқул Жумабоев, Одилжон Холматов, Борис Огневлардан олган билимлари, орттирган тажрибаси институтда ҳам, иш жойида ҳам унга қўл келди. Ида Эйниховна ўзига ҳам, шогирдлари Минаввар Мамедова, Хабибахон Халимова, Азимжон Юлчиев, Дилшодбек Уматалиев, Хакимжон Абдуллаевларга ҳам бўлган талаби кучли бўлганидан шогирдлари бугун устозлик даражасига етган. Ида опа устоз сифатида шогирдларининг ҳар бир ютуғи, изланишларини қадрлашга, уларни қўллаб-қувватлашга ҳаракат қилади. Уларга "Шифокорга кибр, манманлик, мансабпарастлик каби иллатлар ёт бўлиши лозим", - дея уқтириб боради.

Ида Эйниховнанинг оиласини шифокорлар оиласи деб айтишади. Турмуш ўртоғи Александр Васильевский уролог-шифокор, тиббиёт фанлари номзоди, доцент. АДТИ клиникасида урология кафедраси мудири. Ўғиллари Михаил ва Эдуард ҳам шифокорлик касбини танлашган. Бу оиладаги ширин турмуш тарзи, ўзаро ҳамкорлик, ижодий изланишлар, бир-бирини қувватлаш фазилатлари билан уйғунлашиб кетган.

- Шифокорлик касбида ишлаб қанчалик ҳурмат, эътибор топган бўлсам, бу албатта, устозларимга, касбимга бўлган эътиқод ва садоқатим рамзидир, - дейди Ида опа. - Шогирдларимдан эса фахрланаман. Кўпинча беморларим мен билан рус тилида гаплашишга ҳаракат қилишади. Мен уларга ўзбекча жавоб қайтарганимда баъзан ажабланишади. Ҳа, дейман мен Ўзбекистонда яшар эканман, албатта ўзбек тилини билишим, шу тилда гапира олишим шарт. Чунки мен ўзбекистонликман.

Ида Эйнихонанинг қўлидан шифо топганларнинг бугун сон-саноғи йўқ. Улар соғликларини тиклаб хайрлашаётганларида, албатта, ўзбекона қилиб "қўлингиз дард кўрмасин, дўхтир", деб ўз миннатдорчиликларини билдиришади. Бундан Ида Эйниховна хурсанд бўлиб кетади. "Доим сизлар ҳам шундай соғ бўлиб юринглар", -дейди ўзбекона лутф билан.

Зумрадхон АБДУЛЛАЕВА.