Қатра

ҲАР ЕРНИ ҚИЛМА ОРЗУ...

Инсон ўз тақдирини ўзи белгилайди. Унинг ҳар бир босган қадами ё яхшилик сари етаклайди ёки разолатнинг тубсиз ботқоғига ботишига йўл очади.

У ўз кучи, ўз билими билан нуфузли олийгоҳга ўқишга кирди. Талабаликнинг илк кунлариданоқ ўқиш-ўрганишга бор ғайратини сарфлади. Интернетни шунчалик яхши ўзлаштирдики, ҳатто тенгдошлари ҳам ундан билмаганларини сўраб ўрганишарди. Унга ҳамманинг ҳаваси келарди. Бироқ у ўзгара бошлади. Негадир самимий, ҳеч кимдан ёрдамини аямайдиган йигитдан қўрс, жаҳлдор, лоқайд инсонга айлана бошлади. Атрофдагиларнинг, айниқса, оиласидагиларнинг танбеҳлари унга ёқмаётганини ошкора билдирарди. Энг ачинарлиси, у ҳаммани ҳайратда қолдириб, хорижга ўқишини кўчираётганини айтгани бўлди. Ёлғиз онасининг, дўстларининг қайтаришлари бекор бўлдию, у жўнаб кетди. Шу кетганича бир йил деганда уйга қўнғироқ қилди. Онасининг тинмай бераётган сўроқларига қисқагина, совуққина қилиб, аҳволи яхшилигини айтди, шу билан алоқа узилди. Бечора онаизорнинг безовта қалби бир нохушликни сезгандай типирчиларди. Орадан уч йил ўтди.

Кунларнинг бирида У қайтди... Узоқ кутилган дийдор онаизорни ҳушидан айирди. Болалиги ўтган остонадан тирик чиқиб кетган йигитнинг жонсиз жасадини темир тобутда кириб келгани бутун қишлоқни ларзага келтирди гўё...

Кейинроқ маълум бўлишича, йигитни интернет орқали "қармоқ"қа илинтирганларнинг хийласи у хорижга етиб борганида аён бўлади. Алданганини, одам савдосининг қурбони бўлганини тушунганида эса жуда кеч эди. Қочишга уринганида аёвсиз жазоланган йигит тақдирга тан беради. Бир йил деганда амаллаб онасининг овозини эшитишга эришган йигит у ердан қочиб кетди. Бироқ она заминга саломат етиб олиш саробга айланганди. Юртдошлари оғир хасталикдан жон берган йигитни уйига тобутда жўнатадилар...

Хайрулло ВАСИЕВ.