РИВОЯТ

ЁЛҒИЗЛИК

Бир замонда қуюқ ўрмонда дов-дарахтлар, ўт-ўланлар, ҳайвонот дунёси ва она замин биргаликда аҳил-иноқ яшар эканлар. Бир куни ернинг феъли ўзгариб, гердая бошлабди. "Менинг заҳматим сабаб сизлар униб ўсаябсизлар, қувват манбаингиз менман, менинг ёрдамимсиз сизлар узоқ яшай олмайсизлар", деб ўринсиз таъна-дашномлар қилибди. Натижада обрўйини йўқотибди. Уни ҳеч ким ҳурмат қилмас ва у билан гаплашмас экан. Сўнг замин жаҳл устида дов-дарахт ва ўсимликларга, ҳайвонларга ҳам сув етказиб бермайдиган бўлибди. Шу сабабли дарахтлар, униб-ўсаётган майса ва ниҳоллар, ифорли гуллар қурий бошлабди. Жониворлар сувсизликдан ва оч-наҳорликдан нобуд бўлишибди.

Аввалига бу ҳолга эътибор бермаётган ернинг ҳам энди тинчи йўқолибди. У ёлғиз ўзи қовжираб, хосилдор тупроғи ўрнида қум барханлари қолгандагина афсус-надомат чекибди.

"Бир замонлар бу ерда гўзал водий бор эди", деган ривоятлар оғиздан-оғизга ўтиб, бора-бора унутилиб кетибди.

Ўз айби билан ёлғизланиб қолган замин узоқ ўтмишда қолиб кетган доруломон кунларни эслаб, юм-юм йиғлар экан. Тушларига олисдаги жўшқин ҳаёт - ёқимли шилдираётган булоқ суви, қушларнинг чуғур-чуғури, дарахтларнинг шивирлаши, майин эсган шамолнинг эпкинлари кирар экан.

Феруза ҲОЖИМАТОВА

тайёрлади.